ЕВАНГЕЛЛЕ

Не мір прыйшоў Я прынесці, але меч 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Не думайце, што Я прыйшоў прынесці мір на зямлю. Не мір прыйшоў Я прынесці, але меч. Бо Я прыйшоў паставіць чалавека супраць бацькі ягонага, і дачку — супраць маці яе, і нявестку супраць свекрыві яе; і будуць ворагі чалавеку хатнія ягоныя.

Хто любіць бацьку ці маці больш, чым Мяне, не варты Мяне. І хто любіць сына ці дачку больш, чым Мяне, не варты Мяне. I хто не бярэ крыжа свайго і не ідзе за Мною, той не варты Мяне. 

Хто знайшоў жыццё сваё, страціць яго. А хто стаціў жыццё сваё дзеля Мяне, знойдзе яго. Хто прымае вас, Мяне прымае. А хто прымае Мяне, прымае таго, хто паслаў Мяне. Хто прымае прарока ў імя прарока, узнагароду прарока атрымае. І хто прымае справядлівага ў імя справядлівага, узнагароду справядлівага атрымае. I хто напоіць аднаго з малых гэтых толькі кубкам халоднай вады ў імя вучня, сапраўды кажу вам, не страціць узнагароды сваёй.

Калі закончыў Езус настаўляць дванаццаць вучняў сваіх, перайшоў адтуль вучыць і прапаведаваць у іхніх гарадах.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Сённяшняе Евангелле адкрывае нам эпізод, калі Езус чарговы раз павучае сваіх вучняў наконт служэння. Езус акрэслівае сваім вучням пэўную рэальнасць, каб усвядоміць сур’ёзнасць служэння. Гэта будзе шлях не зусім камфортных зносінаў, шлях канфрантацыі з людскім бязвер’ем, з людскою глухатою на праўду, на Божае Слова.

У Старым Запавеце заўважаем, што народ Ізраэльскі на працягу гісторыі сваіх адносінаў з Богам не раз вылучаўся нецярпімасцю да прарокаў. Часам ставіўся досыць варожа да прарокаў пасланых Богам, нават забіваючы іх. Народ не ўспрымаў праўду скіраваную Божымі пасланцамі, хоць прарокі паходзілі з народа і былі вядомыя Ізраэлю: ”І перасцярог Госпад Ізраэль і Юдэю праз усіх сваіх прарокаў. Яны не паслухалі, але цвёрдым зрабілі карак свой”(2 Вал 17, 13а. 14а).

Вучні, якія пайшлі за Хрыстом павінны добра сабе ўсведамляць, якую выбрылі дарогу. Езус ставіць канкрэтныя патрабаванні вучням, нагадвае, што трэба аддаць усяго сябе на абвяшчэнне Евангелля. Магчыма трэба будзе ахвяраваць нават адносіны з блізкімі, калі яны будуць нейкім чынам шкодзіць Божай справе: “Бо Я прыйшоў паставіць чалавека супраць бацькі ягонага, і дачку — супраць маці яе, і нявестку супраць свекрыві яе; і будуць ворагі чалавеку хатнія ягоныя”(Мц 10,35-36). Езус гаворыць пра служэнне, якое Ён сам чыніць, якое Ён упадабаў і якое служыць справе адкуплення чалавека.

Ці я чалавек адданы Божай справе? Ці я не шукаю штучных зносінаў з Богам і з дугім чалавекам? Ці я умею ахвяраваць сябе дзеля Евангелля, дзеля праўды?

бр. Віталій Бандаронак OFMCap, Беларусь

ЕВАНГЕЛЛЕ

Пачаў высылаць іх па двое

+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.

У той час:

Езус паклікаў Дванаццаць і пачаў высылаць іх па двое, і даў ім уладу над нячыстымі духамі. І наказаў ім не браць у дарогу нічога, апрача толькі кія: ні хлеба, ні торбы, ні медзі ў поясе, але абувацца ў сандалі і не апранаць дзвюх вопратак. 

І сказаў ім: Калі дзе ўвойдзеце ў дом, заставайцеся там, пакуль не выйдзеце адтуль. І калі ў якім месцы не прымуць вас і не будуць слухаць вас, то, выходзячы адтуль, абтрасіце пыл, што пад нагамі вашымі, дзеля сведчання супраць іх. 

І, пайшоўшы, яны прапаведавалі пакаянне, і выганялі шмат дэманаў, і шмат хворых намашчвалі алеем, і вылечвалі.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Сённяшняе Евангелле адсылае нас да моманту калі Езус вандруе па Галілеі. Абвяшчаючы Добрую Навіну Хрыстус наведвае ваколіцы свайго дзяцінства, юнацтва і адсюль высылае вучняў першы раз на апостальскае служэнне.

Аднак апостальства вучняў не пачалося з моманту выслання іх Хрыстом. Яно пачалося ў тым моманце, калі Хрыстус ішоў берагамі Галілейскага возера, калі Езус ужо разам з пакліканымі праходзіў мясціны Галілеі, Кафарнаўма, Назарэту. У Галілеі апосталы становяцца сведкамі таго, як Езус абвяшчае Евангелле, як Ён тлумачыць людзям Божыя праўды ў прыпавесцях, як адбываюцца шматлікія цуды Хрыста, аздараўленні хворых.

Усё гэта дапамагло падрыхтаваць вучняў, каб яны самі пазней маглі прапаведаваць Слова Божае, выходзіць да людзей з паслугай яднання іх з Богам, аздараўляць іх сэрцы, душы і целы. Апосталам было неабходна ўбачыць, як служыць Хрыстус. Збаўца дае ім магчымасць адчуць, перажыць сапраўднае служэнне, мець перад вачыма яскравы прыклад апостальства. Вучні пранікаюцца Езусавым духам служэння, пакоры, прастаты, ахвярнасці, даступнасці, далікатнасці і адкрытасці. Яны вучацца разумець Хрыста.

Пасля этапу падрыхтоўкі прыйшоў час на асабісты досвед які агучвае ў сённяшнім Евангеллі Марк, які сам усё гэта добра перажыў. Ён ведае што азначае, быць высланым на абвяшчэнне Евангелля для ажыцяўлення Божага намеру.

Сапраўды, як жа важна быць васланым Хрыстом, Яго голасам, Яго словам, Яго ласкай, Яго натхненнем. Як важна быць напоўненым Ягоным Духам служэння. Апостальства пачынаецца ад Хрыста і працягваецца з Хрыстом. Евангелле ўзгадвае, што апосталы, пайшоўшы “прапаведавалі пакаянне, і выганялі шмат дэманаў і шмат хворых намашчвалі алеем, і вылечвалі” (Мк 6,12-13). Чынілі ўсё гэта, бо мелі ў сабе Таго, Хто іх паклікаў.

Ці я напоўнены Хрыстом каб служыць? Ці я імкнуся зразумець Хрыста? Ці я разумею сваё служэнне? Ці я разумею, што людзям неабходна чуць Евангелле з маіх вуснаў, неабходна чуць голас праўды?

бр. Віталій Бандаронак OFMCap, Беларусь

ЕВАНГЕЛЛЕ

Не бойцеся тых, хто забівае цела

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Вучань не вышэйшы за настаўніка, і слуга не вышэйшы за гаспадара свайго. Вучню дастаткова быць як настаўнік ягоны, і слузе — як гаспадар ягоны. Калі гаспадара дому назвалі Бэльзэбулам, то тым больш назавуць хатніх яго? Таму не бойцеся людзей, бо няма нічога схаванага, што б не адкрылася, і нічога патаемнага, што б не стала вядомым. Што кажу вам у цемры, гаварыце на святле, і што на вуха чуеце, прапаведуйце на дахах. Не бойцеся тых, хто забівае цела, душы ж не могуць забіць; а больш бойцеся таго, хто можа і душу, і цела загубіць у геене. Ці ж не два вераб’і прадаюцца за ас? I ніводзін з іх не ўпадзе на зямлю без волі Айца вашага. 

У вас жа і валасы на галаве палічаны. Таму не бойцеся: вартыя вы больш за многіх вераб’ёў. Так кожнага, хто вызнае Мяне перад людзьмі, і Я прызнаю перад Айцом Маім, які ў нябёсах. А хто адрачэцца ад Мяне перад людзьмі, ад таго і Я адракуся перад Айцом  Маім, які ў нябёсах.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Чарговы раз чую, што крочанне за Езусам звязана са шматлікімі цяжкасцямі. Таму магу быць упэўнены, што паколькі людзі не ўшанавалі Яго, то тым больш мяне не ўшануюць. Калі абражалі Пана Езуса, то і мяне будуць абражаць. Калі Ён пакутаваў, то і я буду пакутаваць. Калі нават сам Бог, у асобе Езуса, зведаў непрыняцця, становячыся ахвярай вялікай несправядлівасці, то чаму ж гэты вопыт павінен быў бы мяне абмінуць? Гэта, безумоўна, цяжка, але прымаючы гэта з вераю, станаўлюся перад шанцам быць штораз больш падобным за Езуса. Калі пакутую, асабліва незаслужана, Бог тым больш бачыць ува мне падабенства да свайго Сына. 

За многія гады служэння сярод людзей, сутыкаюся з тым самым, што было ўдзелам Пана Езуса. Таму ёсць тыя, што мяне любяць і тыя што мяне ненавідзяць. Некаторыя выносяць мяне на п’едэстал, падчас калі іншыя выдумваюць штораз новыя паклёпы. Адны благаславяць, а іншыя закідваюць брудам. Што ж, у сучасным свеце ніводнае месца не свабоднае ад такіх сумных паводзін. Але ў гэтым цяжкім вопыце можна яшчэ дакладней упадабняцца Езусу. Як? Перш за ўсё не праклінаючы крыўдзецеляў, а благаслаўляючы іх.

Прымаючы чарговыя ўдары ціхім і пакорным сэрцам, ведаю, што гэта цяжка, але магчыма.  Хачу быць верным Езусу і Ягонаму навучанню. Каб гэта ажыцявіць і вытрываць да канца, мне неабходна сэрца, мужнае ў любові. Гэтая сапраўдная любоў паходзіць толькі ад Бога, таму штодзённа прашу ў Яго такой мужнасці.

Брат Бартош Познаньскі OFMCap, Аўстрыя

ЕВАНГЕЛЛЕ

Не вы будзеце гаварыць, а Дух Айца вашага 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Езус сказаў сваім Апосталам: Вось Я пасылаю вас, як авечак паміж ваўкоў. Таму будзьце хітрыя, як змеі, і простыя, як галубы. Сцеражыцеся людзей, бо будуць аддаваць вас на суд і ў сінагогах сваіх будуць біць вас. І павядуць вас да кіраўнікоў і да каралёў з-за Мяне дзеля сведчання перад імі і язычнікамі. Калі ж будуць выдаваць вас, не турбуйцеся, як або што сказаць, бо дадзена будзе вам у тую гадзіну пазнаць, што сказаць.

Бо не вы будзеце гаварыць, а Дух Айца вашага гаварыць будзе ў вас. І выдасць брат брата на смерць, і бацька сына; і паўстануць дзеці на бацькоў і заб’юць іх. І ўсе будуць ненавідзець вас за Маё імя. Хто ж вытрывае да канца, будзе збаўлены.

Калі вас пераследаваць будуць у гэтым горадзе, пераходзьце ў другі. Сапраўды кажу вам, што не пройдзеце гарадоў Ізраэля, як прыйдзе Сын Чалавечы.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Абвяшчаючы Евангелле, трэба быць гатовым на шматлікія цяжкасці. Верагодна першай цяжкасцю будзе сустрэча з людзьмі, якія зусім не захочуць слухаць. Што тады рабіць? Верыць Езусу і выконваць даручэнні, якія Ён сам пакінуў нам – будучы не пранятымі ў адным горадзе, ідзем у іншы.

Вядома, патрэбна мне будзе вытрываласць, якая дапаможа прадаўжаць служэнне пасля цяжкага вопыту адкінутасці. Таму мне неабходна прасіць адвагі і мужнасці бо непрыняцце будзе часта звязана з ганеннямі, пра якія зрэшты Хрыстос выразна гаворыць. Таму чарговая практычная падказка Пана Езуса – каб я асцерагаўся людзей крывадушных і каварных, каб звяртаў увагу на тое, з кім раззмаўляю. І хоць Ён высылае мяне “як авечак між ваўкоў”, аднак не пакідае мяне аднаго. Езус асабіста становіцца маім пастырам, таму мне не варта баяцца. Я магу сабе дазволіць быць быццам авечка, бо ў мяне магутны пастыр. Зусім не абавязкова мне быць агрэсіўным. Не трэба мне абараняцца метадамі ваўкоў – бо яны свету ўжо надакучылі.

Езус - мой Абаронца, і гэта Ён натхніць мяне адпаведнымі думкамі і падкажа найбольш патрэбныя словы абароны. Насамрэч ужо не я, а Бог будзе гаварыць пра мяне. Магчыма зведаю стомленасць, знеахвочанне або расчараванне, але калі вытрываю гэтыя цяжкія перыяды, буду здаўлены. Тады ўзмоцніцца мая вера і стану больш сталы. Моцна веру ў гэта і тым больш прагну давяраць Богу, нават сярод найбольш драматычных акалічнасцяў жыцця.

Брат Бартош Познаньскі OFMCap, Аўстрыя

 ЕВАНГЕЛЛЕ

Дарма атрымалі, дарма і давайце

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Ідучы, абвяшчайце, кажучы: Наблізілася Валадарства Нябеснае. Хворых аздараўляйце, мёртвых уваскрашайце, пракажоных ачышчайце, злых духаў выганяйце. Дарма атрымалі, дарма і давайце.

Не бярыце з сабою ні золата, ні срэбра, ні медзі ў паясы свае, ні торбы ў дарогу, ні дзвюх вопратак, ні сандаляў, ні кія. Бо варты працаўнік свайго спажытку. 

У які б горад ці вёску вы ні ўвайшлі, даведайцеся, хто ў ім годны, і там заставайцеся, пакуль не выйдзеце. А ўваходзячы ў дом, прывітайце яго. І калі дом будзе годны, то няхай сыдзе спакой ваш на яго. Калі ж не будзе годны, то спакой ваш вернецца да вас. 

А калі хто не прыме вас і не паслухаецца слоў вашых, то, выходзячы з дому або з горада таго, атрасіце пыл з ног вашых. Сапраўды кажу вам, лягчэй будзе зямлі Садомы і Гаморы ў дзень суда, чым гэтаму гораду.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Свету няспынна патрэбна Евангелле, бо яно з’яўляецца шансам для развіцця, якое дапамагае чалавецтву жыць у вечным і нятленным супакоі. Напэўна ўсе бачым, як моцна яго не хапае. На кожным кроку чуем пра новыя войны ды канфлікты. Таму тым больш, кожны хто ведае Евангелле, абавязаны яго абвяшчаць. Такім чынам выражаецца старанне пра тое, каб разам з хуткім цывілізацыйным развіццём, не занядбаць і развіцця духоўнага. Хоць гэта і складана, аднак мы павінны быць штораз больш зацікаўлены чалавекам, а менш “паясамі сваімі”. Бо варта больш быць, чым няспынна прагнуць больш мець. Езус, ведаючы сапраўдную вартасць Евангелля, высылаючы вучняў абвяшчаць яго, даў ім таксама канкрэтныя ўказанні. Паказаў ім перш за ўсё, што варта працаваць с тымі людзьмі, якія адкрытыя і шукаюць. Не варта марнаваць час на незацікаўленых, бо час, прызначаны на місійнае служэнне, бясцэнны.

Няма таксама сумненняў, што праўда пра збаўленне павінна перадавацца ўсім плямёнам і народам бясплатна. Можа таму, многія нашы сучаснікі сумняваюцца ў яе вартасці. У свеце, дзе амаль за ўсё ўжо трэба плаціць, з’яўляецца раптам штосці абсалютна бясплатнае. Адсюль усяго толькі крок да высновы, што калі нічога не каштуе, то канешне і нічога ня варта. Ці ж аднак Збаўленне сапраўды нічога не каштуе? Канешне не! Я ведаю, што было яно аплачана па найвышэйшай цане. Цаною той было жыццё Сына Божага, аддадзенае за нас і для нас на крыжы.

Брат Бартош Познаньскі OFMCap, Аўстрыя

Мц 19, 27–29

Вось мы пакінулі ўсё і пайшлі за Табою

У той час:

Пётр сказаў Езусу: Вось мы пакінулі ўсё і пайшлі за Табою. Дык што мы атрымаем? А Езус сказаў ім: Сапраўды кажу вам, што ў новым стварэнні, калі Сын Чалавечы сядзе на троне славы сваёй, таксама вы, якія пайшлі за Мною, сядзеце на дванаццаці тронах, каб судзіць дванаццаць плямён Ізраэля. І кожны, хто дзеля Майго імя пакінуў дамы, ці братоў, ці сясцёр, ці айцоў, ці маці, ці дзяцей, ці землі, здабудзе ў сто разоў больш і атрымае ў спадчыну жыццё вечнае.

catholic.by

Ісці за Езусам - азначае ўмець адмовіцца ад усяго, што дагэтуль было для мяне чымсьці важным. Быць у коле Яго вучняў, гэта таксама мець адвагу на тое, каб зведаць многа стратаў. Ці ж павінен я з-за гэтага непакоіцца? Ці ж у закліку пакінуць усё, ёсць яшчэ якоесьці патрабаванне настолькі надзвычайнае, што яго ажно немагчыма выканаць? Канешне не. Ідучы ж наперд, пакідаю штосці за сабой, немагчыма ісці не пакідаючы. Таму слова “ісці” гэта быццам сінонім “пакідаць”. Але пакінуць не значыць кінуць, ні тым больш адкінуць. Пакінуць, гэта інакш кажучы - прыняць самастойнае рашэнне адмовіцца ад усяго таго, што ўскладняе мне выкананне Божай волі.

Шмат гадоў працую ў розных краінах. Таму часта знаходжуся вельмі далёка ад маіх найбліжэйшых. Аднак мая любоў да іх, безумоўна, не змяншаецца а становіцца больш сталай. Штораз мацней пераконваюся, што Езус, калі заклікае пакінуць ўсё, не збядняе, а ўзбагачвае. Заўважаю таксама штораз мацней, як тое, што засталося за мной, было часта нібы непатрэбны баласт, а на яго месца змагло прыйсці тое, што абяцаў Езус. Перш за ўсё супольнасць шматлікіх братоў і сясцёр. Разам з імі нарадзіліся неверагодныя адноносіны, такія “незямныя”. Вядома, часта яны звязаныя і з глыбокай пакутай. Але бачу, што дзякуючы гэтаму, тым мацней яшчэ ўзрастаю ў пачуцці гэтай унутранай свабоды. І нязменна веру, што ўсё гэта – толькі шлях, завяршэннем якога будзе вечнае жыццё. З Езусам. І Найбліжэйшымі.

Брат Бартош Познаньскі OFMCap, Аўстрыя

ЕВАНГЕЛЛЕ

Жніво сапраўды вялікае, ды работнікаў мала 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Прывялі да Езуса нямога чалавека, апанаванага злым духам. І калі злы дух быў выгнаны, нямы пачаў гаварыць. І людзі казалі са здзіўленнем: Ніколі не было такога ў Ізраэлі. А фарысеі казалі: Князем дэманаў Ён выганяе злых духаў. 

Абходзіў Езус усе гарады і вёскі, навучаючы ў іхніх сінагогах, абвяшчаючы Евангелле валадарства і вылечваючы ўсялякую хваробу і ўсялякую немач.

Убачыўшы натоўпы людзей, Ён злітаваўся над імі, бо яны былі знясіленыя і пакінутыя, нібы авечкі, якія не маюць пастыра.

Тады Ён кажа вучням сваім: Жніво сапраўды вялікае, ды работнікаў мала; таму маліце Гаспадара жніва, каб выслаў работнікаў на жніво сваё.

Гэта слова Пана.

catholic.by

У зямным вандраванні Езуса бачым, як наш Пан няспынна праходзіць праз вёскі і гарады Галілеі, як лечыць хваробы і слабасці, як з моцаю выганяе злых духаў. Вачыма веры можам убачыць Езуса, які чыніць вялізнае дабро і яно было прычынай таго, што людзі са здзіўленнем ўсклікалі: “Яшчэ ніколі нічога падобнага не з’явілася ў Ізраэлі”. Як жа часта мне хацелася б і сёння сустрэць Езуса, як Ён ідзе вуліцамі майго горада, і ўбачыць хоць адзін з Яго неверагодных цудаў! Забываю аднак, што гэта не цуды былі галоўнай місіяй Езуса. Ён прыйшоў дзеля таго, каб выканаць волю Айца, каб абвяшчаць валадарства справядлівасці і любові, каб станавіцца святлом, якое разганяе змрокі і пастырам, які вядзе авечак у Дом свайго Айца. Сучасны свет настолькі перапоўнены хаосам, мітуснёй мноства інфармацыі і штораз новых пабуджаючых імпульсаў, што становіцца ён месцам, дзе адчуваю разгубленасці і дэзарыентацыю.

Парадаксальна, але гэтыя цяжкасці пабуджаюць мяне да пошукаў Бога. Моцна веру, што знайду Яго заўсёды, калі толькі слухаю Яго голас. Не заўсёды словы гэтыя простыя – але амаль заўсёды забіраюць пачуццё разгубленасці і пакінутасці. Ведаю, што таксама і сёння Езусу патрэбны тыя, хто не адмовіцца занесці Добрую Навіну да ўсіх, хто яе прагне альбо яшчэ не пазналі яе.

Прашу Цябе, Езу, каб я станавіўся радасным супрацоўнікам на Тваёй Божай ніве. Каб не вышыкоўваў усюды зло ды негатывы. Каб не зайздросціў дабру, якое чыняць іншыя.

Брат Бартош Познаньскі OFMCap, Аўстрыя

ЕВАНГЕЛЛЕ

У мяне толькі што памерла дачка, але прыйдзі і яна будзе жыць 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Калі Езус гаварыў з імі, да Яго падышоў адзін кіраўнік і, пакланіўшыся Яму, сказаў: У мяне толькі што памерла дачка, але прыйдзі і ўскладзі на яе руку сваю, і яна будзе жыць. 

Тады Езус падняўся і разам са сваімі вучнямі пайшоў за ім. І вось жанчына, якая дванаццаць гадоў цярпела на крывацёк, падышла ззаду і дакраналуся да краю вопраткі Ягонай, бо казала сабе: Калі хоць дакрануся да вопраткі Ягонай, выздаравею. Езус павярнуўся і, убачыўшы яе, сказаў: Будзь адважнай, дачка: твая вера ўратавала цябе. І ад гэтага моманту жанчына была здаровай.  

Калі Езус увайшоў у дом кіраўніка, Ён убачыў жалейнікаў і ўзрушаны натоўп і сказаў: Выйдзіце, бо дзяўчынка не памерла, але спіць. І насміхаліся з Яго. А калі натоўп вывелі, Ён увайшоў і ўзяў дзяўчыну за руку, і яна ўстала.

І разышлася пагалоска пра гэта па ўсёй гэтай зямлі. 

Гэта слова Пана.

catholic.by

Чытаючы гісторыю жыначыны, якая цярпела на крывацёк, бачу ў ёй нейкую частку сябе. У Святым Пісанні кроў лічылася носьбітам жыцця, і нават самым жыццём. З жанчыны гэтай выцякала жыццё. Як жа часта і я адчуваю, як уцякае з мяне жыццё. У канфрантацыі са штодзённасцю, я часта вымушаны прызнаць сваё бяссілле. Адчуваю тады як расце апатыя, раздражненне, ахвота ўцячы ці нават паддацца. І тады ўзгадваю гэтую жанчыну,  яе веру і адвагу, якія не дазвалялі на бяздзейнасць, а вялі яе да Езуса, з надзеяй на выздараўленне.

Неверагодна тое, што ў жыцці шматлікіх людзей, у тым ліку і ў маім, момантам аздараўлення становіцца дакрананне да Езуса. Чаму дакрананне? Можа таму, што Бог прыйшоў у свет дзеля таго, каб адбудаваць блізкасць з чалавекам. Бо дакрануцца можна толькі да таго, хто знаходзіцца блізка, на адлегласць выцягнутай рукі. Не магчыма дакрануцца да кагосці, хто далёка. Таму, калі хачу быць аздароўлены Езусам, найперш патрэбна мне да Яго падыйсці. Як? Найлепш пачаць са шчырага прагнення сэрца. Яно нараджае ўменне маліцца. А малітва дазваляе чэрпаць з іншых дапамогаў, які знаходзяцца на адлегласці выцягнутай рукі: Слова Божае, Святыя Сакрамэнты, сустрэчы з іншым чалавекам, асабліва з патрабуючым дапамогі. Менавіта так нараджаецца дасведчанне аздараўляльнага дакранання да Езусавай Любові.

Памятаю, што на шляху, які вядзе да блізкасці з Езусам неабходна цнота цярплівасці. Такая, як у жанчыны з Евангелля – яна чакала дванаццаць год…

Брат Бартош Познаньскі OFMCap, Аўстрыя

ЕВАНГЕЛЛЕ

Няма прарока без пашаны, хіба што на бацькаўшчыне сваёй 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.

У той час:

Езус прыйшоў на сваю бацькаўшчыну. А за Ім ішлі Ягоныя вучні. Калі настала субота, Ён пачаў вучыць у сінагозе.

Многія, хто слухаў, здзіўляліся і казалі: Адкуль у Яго гэта, і што гэта за мудрасць, якая дадзена Яму, і як такія цуды чыняцца Ягонымі рукамі? Ці ж гэта не цясляр, сын Марыі, брат Якуба, Юзафа, Юды і Сымона? Ці ж не тут сярод нас Ягоныя сёстры? І сумняваліся ў Ім.

А Езус казаў ім: Няма прарока без пашаны, хіба што на бацькаўшчыне сваёй, у родных і ў доме сваім.
Таму не мог там учыніць ніякага цуду, толькі на некалькі хворых усклаў рукі і аздаравіў іх. І дзівіўся іхняму бязвер’ю. І хадзіў па навакольных вёсках, і вучыў.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Існуе пагаворка: “Добра там, дзе нас няма”. Часамі сапраўды складаецца ўражанне, нібыта добра можа быць толькі ў іншай сям’і, ці ў іншай парафіі, у іншай прафесіі, ці нават у іншай краіне. Ёсць нават людзі, якія ўсё жыццё бегаюць па свеце ў пошуках чагосьці або кагосьці звышнатуральнага. Складана ім уявіць, што добра можа быць нават тут, дзе я ёсць – у маёй “бацькаўшчыне”.

У падобную пастку трапілі жыхары Назарэту. Яны, безумоўна, былі здзіўлены мудрасцю Езуса, калі пачулі Яго ў сваёй сінагозе. Яны былі таксама пад ўражаннем ад чутак, якія пра Яго даходзілі з суседніх земляў. Але не маглі паверыць, што столькі гадоў вось тут, побач з Імі рос і развіваўся Госпад, Якому падуладныя стыхіі, хваробы і нават смерць.

У пошуках харызматычных прарокаў з далёкіх краёў, можна нават не пачуць, што Хрыстос чакае менавіта тут - у гэтай сям’і ці ў роднай парафіі. Ён прыйшоў каб ратаваць мяне самога, і маю тутэйшую рэчаіснасць, ад якой не варта ўцякаць. Добра становіцца ўсюды там, дзе ёсць Хрыстос, бо Ён ніводным месцам не пагарджае і любое месца можа ўчыніць Сваім небам.

Ці не ўцякаю я ад даручанага мне паклікання ў пошукі далёкіх “прарокаў”? Ці прыслухоўваюся я да Евангелля, якое Хрыстос абвяшчае тут, у канкрэтных падзеях майго жыцця?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

ЕВАНГЕЛЛЕ

Ці могуць быць у жалобе госці вяселля, пакуль з імі малады? 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Вучні Яна прыйшлі да Езуса і сказалі: Чаму мы і фарысеі посцім шмат, а Твае вучні не посцяць? 

А Езус адказаў ім: Ці могуць быць у жалобе госці вяселля, пакуль з імі малады? Але прыйдуць дні, калі будзе забраны ад іх малады, і тады будуць посціць. 

Ніхто не прышывае латы з нябеленага палатна на старую вопратку, бо прышытае рве вопратку, і дзірка робіцца яшчэ горшай.  І не ўліваюць таксама маладое віно ў старыя мяхі. Інакш, разрываюцца мяхі, і віно выліваецца, і мяхі псуюцца. Але маладое віно ўліваюць у новыя мяхі, тады захоўваецца і тое, і другое. 

Гэта слова Пана.

catholic.by

У Ізраэля да часу прыйсця Хрыста выпрацаваўся шэраг звычаяў, якія акрэслівалі, калі і як належыць пасціць. Асаблівы ўнёсак зрабілі прарокі, ў навучанні якіх пост быў свайго роду жалобай з-за разарваных з Богам адносін. Гэта былі наступствы беззаконняў, ідаласлужэнняў, распусты і іншых грахоў. У такіх выпадках належыла адмовіцца ад усяго, што адцягвала ўвагу народу ад Божых справаў. Пост спадарожнічаў Ізраэлю ў чаканні радаснага часу, калі Бог злітуецца, зноў пакажа сваю зычлівасць. Гэта будзе шчаслівы дзень прыходу Месіі, калі скончыцца нядоля Ізраэля і настанне вялікае святкаванне (Іс 25, 6-12).

Чаканні споўніліся, доўгачаканы Месія прыйшоў, хоць пачаткова нават вучні Яна Хрысціцеля не заўважылі гэтага. Пазней толькі яны перададуць Яну Хрысціцелю вестку ў вязніцу, што менавіта ў Езусе сапраўды спаўняюцца даўнія прароцтвы (Мц 11, 2-6). Таямнічыя метафары пра вясельных гасцей, новае і старое палатно а таксама пра новае віно і старыя мяхі трапна паказваюць, што цяпер да посту патрэбен новы падыход. Сутнасць гэтай навізны ў тым, што Бог, па Якім сумавала чалавецтва – гэта Езус. Калі Ён тут, гэта азначае, што Бог ніколі яшчэ не быў так блізка з чалавекам, што ажно святкуе з ім за адным сталом. Гэта не проста святочны стол. Гэта вяселле, на якім Жаніх-Хрыстос навекі заручаецца са сваёй Абранніцай-Царквой (Ап 19, 7-8).

“Прыйдуць дні, калі будзе забраны ад іх малады, і тады будуць посціць”. Гэта прароцтва датычыць не толькі арышту і смерці Езуса. На жаль, у нашым жыцці таксама можа здарыцца, што з-за граху ці іншых перашкодаў не зможам у поўні ўдзельнічаць у Эўхарыстыі. Вось тады патрэбна будзе пакаянне і пост, каб зноў стаць удзельнікам вяселля.

Ці ўведамляю сабе радасць з прысутнасці Хрыста ў Эўхарыстыі? Ці практыкую часамі пост і малітву за тых, хто аддаліўся ад Бога?

 Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

ЕВАНГЕЛЛЕ

Не здаровым патрэбны лекар; міласэрнасці хачу, а не ахвяры

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Калі Езус праходзіў, убачыў чалавека, які сядзеў на мытні, па імені Мацвей, і сказаў яму: Ідзі за Мною. Ён устаў і пайшоў за Ім. І калі Езус сядзеў за сталом у доме, шмат мытнікаў і грэшнікаў прыйшло і села за стол з Ім і вучнямі Ягонымі. Убачыўшы гэта, фарысеі казалі вучням Яго: Чаму Настаўнік ваш есць і п’е разам з мытнікамі і грэшнікамі? Езус жа, пачуўшы гэта, сказаў ім: Не здаровым патрэбны лекар, але хворым. Пайдзіце, навучыцеся, што значыць “міласэрнасці хачу, а не ахвяры”. Бо Я не прыйшоў клікаць праведнікаў, але грэшнікаў.

Гэта слова Пана.

catholic.by 

Сёння лічыцца як мінімум не прыгожым пагардлівае стаўленне да людзей бяднейшых ці менш паспяховых. Але так было не заўсёды. Ды і сёння не лічыцца гэта неэтычным ў тых культурах, якія не былі ў свой час пранікнутыя Хрыстовым Евангеллем так моцна, як наша еўрапейская культура.

Езус прыйшоў у грамадства з вельмі выразным расслаеннем калі не на касты, дык дакладна на нацыянальнасці і ступені рэлігійнасці. Сярод габрэяў таксама існавалі такія катэгорыі людзей, якія элітамі выцясняліся на перыферыі грамадства. Асаблівай пагардзе былі падвержаны прадстаўнікі некаторых “нячыстых” прафесій: між іншым пастухі, маракі, купцы, знахары, мяснікі, працаўнікі лазні і вядома ж мытнікі. Наступствам пагарды і розных форм грамадскай ізаляцыі часта станавілася іх яшчэ большае маральнае абядненне і азлобленасць. Такія людзі былі ў нейкім сэнсе згубленыя, але грамадзтва не лічыла гэта стратай для сябе. Хутчэй наадварот, падзелы гэтыя ўспрымаліся як свайго роду “санітарныя” меры па прадухіленню рытуальнай нячыстасці.

Хрыстос, насуперак тагачасным стандартам, часта сам ідэнтыфікуецца з беднымі і адкінутымі, называе іх “сваімі меншымі братамі” і ўсякімі спосабамі паказвае ім сваё прыняцце. Пакліканне Мацвея а таксама вячэра за адным сталом з мытнікамі і грэшнікамі натуральным чынам упісваецца ў словы і ўчынкі Езуса, які прыйшоў “вярнуць і ўратаваць тое, што загінула” (Мц 18, 11).

Вядома, што гэты запавет Хрыста па-ранейшаму не дастаткова папулярны нават у традыцыйна хрысціянскіх грамадзтвах. Але без гэтага наўрат ці ўдасца збудаваць лепшы свет, па-сапраўднаму братэрскі. Апосталы, ў тым ліку св. Павел заклікаюць не пераставаць развівацца ў гэтай любові: “Тут ужо няма ні грэка, ні юдэя, ні абразання, ні адсутнасці абразання, ні чужаземца, ні скіфа, ні нявольніка, ні свабоднага, але ўсё ва ўсім – Хрыстос” (Кал 3, 11).

Ці не стаўлюся да каго-небудзь прадузята толькі з-за яго прыналежнасці да нейкай сацыяльнай групы ці прафесіі? Ці не спрабую ўтварыць ўнутры Касцёла, сям’і ці працоўнага калектыву якісці закрыты для іншых клан?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

ЕВАНГЕЛЛЕ

Праславілі Бога, які даў такую ўладу людзям 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У тыя дні:

Езус увайшоў у човен і пераправіўся ў свой горад. І вось прынеслі да Яго паралізаванага, пакладзенага на ложа. Убачыўшы іхнюю веру, Езус сказаў паралізаванаму: Будзь адважным, сыне, адпускаюцца табе грахі. І вось некаторыя кніжнікі сказалі самі сабе: Ён блюзнерыць. 

А Езус, убачыўшы думкі іхнія, сказаў: Навошта задумваеце зло ў сэрцах вашых? Бо што лягчэй сказаць: «адпускаюцца табе грахі», або сказаць: «устань і хадзі»? Але каб вы ведалі, што Сын Чалавечы мае ўладу на зямлі дараваць грахі. Тады кажа паралізаванаму: Устань, вазьмі ложа сваё і ідзі дадому. 

Той устаў і пайшоў дадому. 

А людзі, убачыўшы гэта, спалохаліся і праславілі Бога, які даў такую ўладу людзям. 

Гэта слова Пана.

catholic.by

“Што лягчэй сказаць: «адпускаюцца табе грахі», або сказаць: «устань і хадзі»?” Гэта было б бяспечна - сказаць, што адпускаюцца чалавеку грахі, бо хто і як мог бы гэта праверыць? Факт адпушчэння грахоў сам па сабе нябачны ў зямной рэчаіснасці, ён не матэрыялізуецца. Калі ж Хрыстос сказаў паралізаванаму “Устань, вазьмі ложа сваё і ідзі дадому”, а той устаў і пайшоў, тады ўсім прысутным стала бачна нябачнае адпушчэнне грахоў.

“А людзі, убачыўшы гэта, спалохаліся і праславілі Бога, які даў такую ўладу людзям”. Гаворка тут ідзе не толькі пра тое, што Езус з Назарэту, будучы чалавекам, мае ўладу чыніць тое, што заўсёды было ў выключнай кампетэнцыі Бога – адпускаць грахі. Першасны апостальскі Касцёл, прадстаўніком якога быў і Евангеліст Мацвей, добра сабе ўсведамляў, што чалавек можа адпусціць грахі чалавеку не толькі ад уласнага імя. Гэта ў сакрамэнце споведзі святар адпускае грахі так, як адпусціць можа толькі Бог. Калі б Хрыстос не перадаў святарам Божую ўладу адпускаць грахі, то сёння адзінае што яны маглі б зрабіць, гэта прабачыць зло прычыненае ім асабіста, не мелі б ніякага права ўмешвацца ў грахі, якія іх асабіста не датычаць.

Бог хоча адпусціць нам малыя і вялікія злачынствы не толькі дзеля таго, каб нас ачысціць з бруду няправеднасці. Грэх, хоць не заўсёды гэта бачым, апроч бруду душы нясе ў сабе параліч, ён скоўвае нармальнае жыццё, перашкаджае ісці наперад. Грэх – гэта заўсёды паталогія. Нармальны ж стан чалавека - гэта жыццё ў асвячальнай ласцы. Не выпадкова Хрыстос кажа, што “адпусаюцца табе грахі”, але таксама кажа: “устань і хадзі”. Таму споведзь аднолькава падобна да абмыцця ў лазні, як і да лячэння ў рэанімацыі. Як вядома, лазню можна і адлажыць на пазней (хоць гэта не пажадана), але калі патрэбна камусці рэанімацыя, тут каштоўная кожная хвіліна.

Ці не паралізуе мяне яшчэ які-небудзь непрабачаны крыўдзіцелю грэх? Ці не губляю свядомасць каштоўнасці жыцця ў асвячальнай ласцы? Ці не адкладаю споведзь без сур’ёзных на гэта прычын? Наколькі старанна я рыхтуюся да споведзі?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

ЕВАНГЕЛЛЕ

Прыйшоў Ты сюды заўчасна мучыць дэманаў

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Калі Езус прыплыў на другі бераг у краіну гадарынскую, сустрэлі Яго двое апантаных, якія выйшлі з магілаў, вельмі лютыя, так што ніхто не асмельваўся праходзіць той дарогай. І вось яны закрычалі: Што Табе да нас, Сыне Божы? Прыйшоў Ты сюды заўчасна мучыць нас. 

Далёка ж ад іх пасвіўся вялікі статак свіней. І дэманы прасілі Яго, кажучы: Калі выганяеш нас, то пашлі нас у статак свіней. І сказаў ім: Ідзіце. Яны выйшлі і ўвайшлі ў статак свіней. І вось кінуўся ўвесь статак з кручы ў мора і загінуў у вадзе. 

А пастухі паўцякалі і, прыйшоўшы ў горад, расказалі пра ўсё, а таксама пра апантаных. І вось горад увесь выйшаў насустрач Езусу, і, убачыўшы Яго, папрасілі, каб Ён адышоў ад іхніх межаў. 

Гэта слова Пана.

catholic.by

Езус на працягу сваёй дзейнасці не аднойчы паказваў, што лёс д’ябла ўжо вырашаны. Да часу другога прыйсця Хрыста нам яшчэ даводзіцца змагацца з ворагам за нашу свабоду. Аднак сённяшні фрагмент таксама не пакідае ніякіх сумненняў, што хоць час канчатковага звязання дэмнаў яшчэ не настаў, прыйдзе час, калі яны будуць на заўсёды скінуты ў пекала падобным чынам, як статак свіней патануў у водах Галілейскага Мора.

Павучальным для нас можа быць стаўленне да Езуса і Яго дзейнасці з боку жыхароў гэтага горада. Яны бачаць здаровымі, адэкватнымі людзьмі тых, якія яшчэ ўчора палохалі ўсіх сваёй лютасцю. Гэта азначае, што цяпер давядзецца іх знову неяк прыняць іх у сваё грамдства. Верагодна, што гэта было не проста і для саміх вызваленых, і для іх суседзяў. А яшчэ вядома, што загінуў статак свіней. Для язычнікаў, якія спажывалі свініну, гэта было сур’ёзным матэрыяльным уронам. Беручы пад увагу гэтыя акалічнасці, гараджане палічылі Езуса парушальнікам таго ладу жыцця, да якога былі прызвычаеныя – апантаных ізаляваць, свіней есці. Таму просяць Яго, каб пакінуў іхнюю тэрыторыю, яны не хочуць, каб тут штосці змянялася. Такім чынам, камфорт і дастатак, замыкае іх ва ўласным свеце, не дазваляе вучыцца спачуваць гаротным братам і пазнаць яшчэ большую дабрыню Айца Нябеснага, якую Езус мог бы ім аб’явіць.

Ці дастаткова дазваляю Божаму слову і Сакрамэнтам экзарцызмаваць мяне і прастору майго жыцця? Ці не замыкаюся я на Бога, ў страху перад зменамі, якія можа ўнесці ў маё жыццё? Ці не цаню ўласны камфорт і дабрабыт больш за любоў да бліжніх і да Бога?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

ЕВАНГЕЛЛЕ

Пан мой і Бог мой!

+ Чытанне cвятога Евангелля паводле Яна.

Тамаш, адзін з Дванаццаці, называны Блізня, не быў з імі, калі прыйшоў Езус. Іншыя вучні казалі Яму: Мы бачылі Пана. Але ён сказаў ім: Калі не ўбачу на руках Яго ранаў ад цвікоў і не ўкладу пальца свайго ў раны ад цвікоў, і не ўкладу рукі сваёй у бок Яго, не паверу.

І праз восем дзён зноў былі ў доме вучні Ягоныя і Тамаш з імі. Хоць дзверы былі замкнёныя, прыйшоў Езус, стаў пасярэдзіне і сказаў: Спакой вам! Потым кажа Тамашу: Дай сюды палец твой і паглядзі на рукі Мае; дай руку тваю і ўкладзі ў бок Мой; і не будзь няверуючым, але веруючым. Тамаш, адказваючы, сказаў Яму: Пан мой і Бог мой! Езус кажа яму: Ты паверыў, Тамаш, таму што ўбачыў Мяне. Шчаслівыя тыя, хто не бачыў, а паверыў.

Гэта слова Пана.

catholic.by 

Для тых хрысціян, вера якіх ужо неяк сфарміравалася ў пэўную сістэму перакананняў, вызначыла перспектывы надзей і кірункі імкненняў, прыходзіць час ад часу жахлівы вопыт сумнення. Гэта імгненні або нават перыяды пачуцця пагрозы, што гэты мой ўтульны свет веры можа акзацца ілюзіяй. Але падобным чынам як вера чалавека веруючага можа падвергнуцца націску сумнення, так і нявера чалавека няверуючага часамі хістаецца пад націскам веры – “а што, калі Бог усё ж такі існуе?” (паводле: Ё. Рацынгер. “Уводзіны ў хрысціянства”)

Бывае, што мы, хрысціяне, досыць лёгка асуджаем няверуючых. Але прычыны няверы людзей бываюць розныя, далёка не заўсёды яны вынікаюць з упартасці ці самаўпэўненасці. Страх ад сумненняў ў няверы для іх, магчыма, не меншы, чым для нас страх ад сумнення ў веры. Як не дзіўна, гэты супольны экзістэнцыяльны вопыт можа стаць плоскасцю першай сустрэчы і дыялогу з няверуючым братам. Такая сустрэча можа найперш абудзіць сум па Богу, шчырае прагненне каб Ён быў, а далей і да веры ўжо не так далёка.

Хрыстос не асуджае сумненні Тамаша, не хавае ад Яго свае раны, а прапануе ўзмоцніцца дакрананнем. “Не будзь няверуючым, але веруючым” - гэта запрашэнне Езуса адпачыць нарэшце ў Яго адкрытых ранах, каб Ён уваскрос нават ў нашым стомленым пошукамі пазнанні.

Ці ёсць у мяне час для маіх няверуючых знаёмых ці сваякоў? Ці трываю ў слове Божым і Сакрамэнтах калі надыходзіць крызіс веры? Ці ёсць у мяне супольнасць або сябры, з якімі я магу дзяліцца верай?  

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

ЕВАНГЕЛЛЕ

Адкуль мне гэта, што Маці Пана майго прыйшла да мяне

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

Сабраўшыся, Марыя ў тыя дні паспяшыла ў горную краіну, у горад Юды. І ўвайшла ў дом Захарыі, і прывітала Альжбету. 

Калі Альжбета пачула прывітанне Марыі, узварухнулася дзіцятка ва ўлонні яе, і напоўнілася Альжбета Духам Святым. І ўсклікнула моцным голасам, і сказала: Благаславёная Ты між жанчынамі і благаславёны плод улоння Твайго! І адкуль мне гэта, што Маці Пана майго прыйшла да мяне? Бо калі голас прывітання Твайго  загучаў у вушах маіх, узварухнулася ад радасці дзіцятка ва ўлонні маім. І шчаслівая тая, якая паверыла, што споўніцца сказанае Ёй Панам.

У тыя дні сказала Марыя:
Велічае душа мая Пана, 
і ўзрадаваўся дух мой у Богу, маім Збаўцы.
Бо ўзглянуў Бог на пакору сваёй слугі, 
і цяпер благаслаўляць мяне будуць усе пакаленні.
Бо вялікае ўчыніў мне Усемагутны, 
а імя Яго святое.
І міласэрнасць Яго з пакалення ў пакаленне 
над тымі, хто Яго баіцца.
Паказаў моц сваёй правіцы,
рассеяў тых, хто пыхлівыя сэрцам.
Скінуў магутных з трону 
і ўзвысіў пакорных.
Дабром галодных насыціў, 
а багатых ні з чым адправіў.
Прыняў свайго слугу Ізраэля, 
памятаючы пра сваю міласэрнасць,    
як абяцаў бацькам нашым, 
Абрагаму і яго патомству навекі.
І прабыла Марыя ў Альжбеты каля трох месяцаў, і вярнулася ў дом свой.

Гэта слова Пана.

catholic.by 

Найсвяцейшая Дзева, выпрасі нам любоў да Крыжа, каб мы ўдзельнічалі ў муках і пакутах Езуса. Ты першая рупліва выканала Евангелле, Ты зрабіла гэта раней, чым яно было запісана. Выпрасі нам гэтую ласку, каб мы заўсёды былі блізка з Госпадам. Марыя, выпрасі нам і такую ласку ў свайго Сына, каб мы маглі ўладкаваць усё наша жыццё паводле прагненняў Божага Сэрца, каб мы маглі ўсё наша ўнутранае жыццё скласці ў Ім. Найдаражэйшая Маці, учыні, каб мы так сцісла паядналіся з Езусам, што ніякая моц і ніякая рэч гэтага марнага свету не здолее нас адлучыць ад Яго. Марыя, учыні, каб мы заўсёды былі блізка да гэтай бязмежнай Любові – Езуса, каб мы заўсёды былі сынамі Божымі сярод гэтага свету. Ты, якая прыйшла на гэты свет без ніводнай заганы, выпрасі нам у свайго Сына гэтую ласку, каб мы маглі без ніякай віны адыйсці з гэтага свету і каб былі ўведзены ў славу Валадарства Айца, Сына і Духа Святога ў супольнасць адкупленых, Анёлаў і Святых. Амэн.

Святы Піо з П’етрэльчыно OFMCap