ЕВАНГЕЛЛЕ

У той дзень з’явіцца Сын Чалавечы

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Як было ў дні Ноя, так будзе і ў дні Сына Чалавечага. Елі, пілі, жаніліся, выходзілі замуж да таго дня, калі ўвайшоў Ной у каўчэг, і прыйшоў патоп і знішчыў  усіх. Таксама было і ў дні Лота. Елі, пілі, куплялі, прадавалі, садзілі, будавалі. Але ў дзень, калі Лот выйшаў з Садомы, праліліся з неба агонь і сера і знішчылі ўсіх. Так будзе і ў той дзень, калі з’явіцца Сын Чалавечы.

У той дзень, хто будзе на даху, а рэчы ягоныя ў доме, няхай не сыходзіць узяць іх. І хто будзе на полі, таксама няхай не вяртаецца назад. Узгадайце жонку Лота.

Хто паспрабуе захаваць жыццё сваё, той загубіць яго, а хто загубіць яго, той ажывіць яго. Кажу вам: у тую ноч будуць двое на адной пасцелі: адзін будзе ўзяты, а другі застанецца; дзве будуць малоць разам: адна будзе ўзята, а другую пакінуць.

У адказ сказалі Яму: Дзе, Пане? 

А Ён сказаў ім: Дзе мёртвае цела, там збяруцца і грыфы. 

Гэта слова Пана.

catholic.by

Падчас пажару, не заўсёды магчыма вынесці з хаты ўсю маёмасць. У лепшым выпадку можна паспець уратаваць толькі самае каштоўнае або неабходнае. Але нават гэта небяспечна, бо разглядаючыся і збіраючы рэчы, чалавек сам можа загінуць.

“Дні Сына Чалавечага”, безумоўна, надыйдуць раптоўна і неспадзявана, як патоп і пагібель Садома. Неабходна быць гатовым і чуйным. Бяда таму чалавеку, які ў апошні дзень пачне збіраць сваю маёмасць ці намагацца ўратаваць уласнае жыццё аглядаючыся назад як жонка Лота. Вучні Езуса павінны прысвяціць сваё жыццё Богу дзеля атрымання жыцця вечнага. У дзень Сына Чалавечага будзе суд і расстанне: адны будуць уратаваныя, а іншыя асуджаныя, хоць і будуць на адной пасцелі ці будуць есці адну ежу і рабіць адну працу.

“Дзе, Пане?” – вучні пытаюцца, дзе будзе тое месца суда, або сабяруцца збаўленыя. Езус адказвае прымаўкай: як грыфы інстыктыўна збіраюцца вакол падліны, так і збаўленыя людзі моцаю ўнутранага імкнення сабяруцца вакол Сына Чалавечага (Т. Лоска SJ). Як падчас стыхійных бедстваў ці катастрофаў найвыразней праяўляецца высакароднасць або гнюснасць чалавека, так і канец свету выявіць сапраўдныя нашы памкненні. Да чаго па-сапраўднаму зараз імкнемся, там і апынемся. Калі найбольшай каштоўнасцю для нас на той момант будзе Бог, то да Яго і трапім.

Ці задумваўся я калі-небудзь, што б я ратаваў ва ўмовах пагрозы ў першую чаргу? Наколькі моцна я прывязаны да гэтага крохкага свету? Ці ва ўмовах распаду цяперашняга свету я буду імкнуцца да Хрыста Збаўцы?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Беларусь.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Валадарства Божае ёсць унутры вас

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

У той час:

Фарысеі спыталіся ў Езуса, калі прыйдзе Валадарства Божае. І Ён адказаў ім: Не прыйдзе Валадарства Божае прыкметна, і не скажуць: вось тут, — або: там. Бо Валадарства Божае ёсць унутры вас. 

Сказаў таксама вучням: Прыйдуць дні, калі захочаце ўбачыць хоць адзін з дзён Сына Чалавечага, і не ўбачыце. І скажуць вам: вось там, — або: вось тут, — але вы не ідзіце і не ганіцеся. Бо, як маланка, якая мільганула з аднаго краю неба да другога, так будзе Сын Чалавечы ў свой дзень. Але спачатку трэба Яму шмат выцерпець і быць адкінутым гэтым пакаленнем.

Гэта слова Пана.

catholic.by 

Для габрэяў ужо ў часы Езуса вельмі жывой і актуальнай тэмай было  чаканне прыходу Месіі абяцанага Богам і ўсталявання Валадарства Божага. Як і з любым абяцаннем, чалавеку хочацца канкрэтных арыенціраў у часе. Так спакайней чакаецца спаўнення абяцання. Хрыстос дае такія знакі-арыеціры Валадарства і сваім сучаснікам, і тым, хто будзе жыць пасля Ягонай Пасхі, гэта значыць нам.

Фарысеям Ён кажа: “Валадарства Божае ёсць унутры вас”. Маецца на ўвазе не тое, што Валадарства гэтае з’яўляецца выключна якімсьці імглістым пачуццём “у сэрцы”. Яно Выражаецца ў канкрэтных знаках зямной дзейнасці Хрыста. Адзін з перакладаў Евангелля паводле св. Лукі гэты сказ так і перадае: “Валадарства Божае сярод вас”. Вучні Яна Хрысціцеля пачулі ад Езуса падобны адказ: “Ідзіце, раскажыце Яну тое, што чуеце і бачыце: сляпыя зноў бачаць, кульгавыя ходзяць, пракажоныя ачышчаюцца, глухія чуюць, і памерлыя ўваскрасаюць, убогім абвяшчаецца Добрая Навіна” (Мц 11, 4). Усё гэта азначае, што Хрыстос ўжо зараз ажыццяўляе валадаранне Бога над усімі тымі з’явамі, якія сталі для чалавека горам. Але не ўсе заўважылі ў гэтых з’явах знак пачатку Божага Валадарства.

Хоць Хрыстос ужо ўсталяваў сваё Валадаранне над светам, аднак яно яшчэ не ажыццявілася ва ўсёй паўнаце. Мы зараз жывем ў адну з эпох паміж першым і другім Яго прыйсцем. Для другога прыйсця будуць яшчэ таксама іншыя знакі, абсалютна відавочныя. Ніхто не зможа ўжо сказаць, што нібыта яны яго не пераконваюць.

Ці не зводзіцца маё духоўнае жыццё выключна да сентыментальных пачуццяў “ў сэрцы”?  Ці заўважаю канкрэтныя знакі Божага Валадарання ў маім асабістым жыцці ўжо сёння?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Беларусь.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Не знайшлося нікога, хто б вярнуўся аддаць славу Пану, акрамя гэтага чужынца

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

Езус, калі ішоў у Ерузалем, праходзіў праз Самарыю і Галілею. І калі Ён  уваходзіў у адну вёску, сустрэлі Яго дзесяць пракажоных, якія сталі здалёк і моцным голасам казалі: Езус, Настаўнік, змілуйся над намі. Убачыўшы іх, Ён сказаў ім: Ідзіце, пакажыцеся святарам. А калі адышлі, яны ачысціліся. 

І адзін з іх, убачыўшы, што стаў аздароўлены, вярнуўся, моцным голасам праслаўляючы Бога, і, упаўшы ніцма да ног Ягоных, дзякаваў Яму. А быў гэта самаранін. Тады Езус сказаў: Ці не дзесяць было ачышчаных, дзе ж дзевяць? Не знайшлося нікога, хто б вярнуўся аддаць славу Пану, акрамя гэтага чужынца? І сказаў яму: Устань, ідзі; вера твая ўратавала цябе. 

Гэта слова Пана.

catholic.by

Здольнасць дзякаваць Богу і людзям за атрыманае дабро з’яўляецца неабходнай умовай для памнажэння таго, што ўжо маем. Пра гэта гаворыць Хрыстос і пацвярджае жыццёвы вопыт. Калі дзякуем іншым, адначасова для сябе глыбей ўсведамляем каштоўнасць атрыманага дару. Гэта ў сваю чаргу распальвае прагненне і матывацыю для атрымання яшчэ большых дабротаў. Такім чынам ўдзячнасць становіцца адной з рухаючых сілаў усякага развіцця. Адпаведна, няўдзячнасць затрымлівае нас у палове, а можа нават і на пачатку гэтага шляху.

Заканамернасць гэтая выразна прасочваецца ў сённяшнім фрагменце Евангелля. Дзевяць з дзесяці пракажоных атрымалі ўсяго толькі ачышчэнне ад праказы і змарнавалі нагоду атрымаць ад Хрыста штосьці нашмат большае і каштоўнейшае. Толькі самаранін, які вярнуўся падзякаваць, усвядоміў сабе веліч атрыманага дару, таму атрымаў ад Хрыста яшчэ мацнейшае благаславенне: “Устань, ідзі; вера твая ўратавала цябе”. Напэўна пазней слова гэтае яшчэ не аднойчы аздараўляльным рэхам гучала ў ягонай памяці, калі апынуўся ў чарговым падзенні ці няшчасці. Падобны вопыт дазваляе быць упэўненым, што калі вера ўратавала нават ад праказы, то цяперашнія дробныя цяжкасці Бог тым больш дапаможа пераадолець.

 Бывае, што не бачым выразна прычын для ўдзячнасці ні Богу, ні людзям. Гэта нармальна, бо чалавек - досыць ненасытнае стварэнне. На працягу ўсяго жыцця нам як паветра і вада неабходна вялікае мноства Божай і чалавечай любові. Але менавіта ў працэсе падзякі за ўжо атрыманую любоў, мы адкрываемся на наступную, штораз большую. Таму вяртацца да Бога з падзякай - гэта адначасова вяртацца да невычэрпнай Крыніцы любові.

Ці я яшчэ здольны здзіўляцца атрыманым дарам? Ці не прызычаіўся да гэтага, як да чагосьці механічнага? Колькі падзякі ў маіх малітвах да Бога і ў маіх зносінах з людзьмі?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Беларусь.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Мы нікчэмныя слугі, бо зрабілі тое, што павінны былі зрабіць 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

У той час:

Езус сказаў: Хто з вас, маючы слугу, які арэ або пасвіць, скажа яму, калі ён вернецца з поля: «як прыйдзеш, адразу сядай за стол»? Наадварот, ці не скажа яму: «прыгатуй мне павячэраць і, падперазаўшыся, прыслужвай мне, пакуль буду есці і піць, а пасля будзеш есці і піць ты»? Ці будзе ён дзякаваць слузе гэтаму за тое, што ён выканаў загаданае? 

І вы таксама, калі выканаеце ўсё загаданае вам, кажыце: «мы нікчэмныя слугі, бо зрабілі тое, што павінны былі зрабіць». 

Гэта слова Пана.

catholic.by

Слова “слуга” (або ў іншых перакладах Евангелля “раб”) асацыюецца з такім чалавекам, які ў доме ва ўсім займае пазіцыю ніжэйшую чым гаспадар. Безумоўна, слуга, які доўга і сумленна служыў, часта карыстаўся такой пашанай гаспадароў, што станавіўся фактычна членам іх сям’і. Аднак гэта не азначае, што ён мог злоўжываць гэтай пашанай. Напрыклад дазволіць сабе на панібрацтва з гаспадаром. Таму пасыл гэтай прыпавесці Хрыста не супярэчыць іншаму фрагменту Евангелля, дзе Ён кажа: “Я ўжо не называю вас слугамі” (гл. Ян 15, 12-17). Таксама нашае служэнне якойсьці Божай справе павінна быць нагодай для радасці, але не для такога самаўзвышэння, як быццам бы мы поўнасцю самі ажыцяўлялі вялікія рэчы.

Служэнне такому добраму і вялікаму Пану не прыніжае чалавека. Наадварот, гэта з’яўляецца вялікім гонарам і магчымасцю супрацоўнічаць з Богам у справе няспыннага тварэння праўды, дабра і хараства свету. Адзін французскі святар расказвае пра сваё дзяцінства. “Калі мой бацька служыў у войску, маці пісала яму лісты. Скончыўшы пісаць, яна брала маю руку і вадзіла ёй па паперы - атрымлівалася некалькі слоў. Тата, будучы здалёк ад хаты, беражліва захоўваў тыя лісты. Сёння я святар, і калі-нікалі мяне ахопліваюць сумненні ў карыснасці таго, чым я займаюся. Але тады я ўзгадваю, як ў дзяцінстве я пісаў лісты бацьку. Думаю, што сёння я раблю тое ж самае. Божая ласка трымае мяне за руку, і тады тое, што я пішу, прыносіць радасць Айцу”.

Ці ў выніку шматгадовага прабывання ў Касцёле не губляю я пачуцця Божай велічы і святасці? Колькі ўва мне пакоры і ўдзячнасці за дабро, якое Бог здзейсніў пра мяне?

Бр. Андрэй Квяцінскі OFMCap, Беларусь

ЕВАНГЕЛЛЕ

Хачу, каб былі са Мною там, дзе Я 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Езус узняў вочы свае да неба і маліўся такімі словамі: Ойча святы, не толькі за іх прашу Я, але і за тых, хто паверыць у Мяне паводле слова іхняга, каб усе былі адно, як Ты, Ойча, ува Мне, і Я ў Табе, каб і яны былі ў Нас, каб паверыў свет, што Ты паслаў Мяне. І славу, якую Ты даў Мне, Я даў ім, каб былі адно, як і Мы адно. Я ў іх, а Ты ўва Мне. Каб былі з’яднаныя ў адно, каб свет пазнаў, што Ты паслаў Мяне і палюбіў іх, як палюбіў Мяне.

Ойча, хачу, каб тыя, каго Ты даў Мне, былі са Мною там, дзе Я, каб бачылі славу Маю, якую Ты даў Мне, бо палюбіў Мяне перад заснаваннем свету.

Ойча справядлівы, свет Цябе не пазнаў, а Я пазнаў Цябе, і гэтыя пазналі, што Ты паслаў Мяне. Я абвясціў ім Тваё імя, і абвяшчаць буду, каб любоў, якою Ты палюбіў Мяне, у іх была, і Я ў іх.

Гэта слова Пана.

catholic.by

“Вось было б добра, калі б мы з праваслаўнымі ў адзін дзень святкавалі Вялікдзень і Каляды!” - менавіта такім чынам многія беларусы выражаюць сваё прагненне адзінства між падзеленымі хрысціянамі. Хоць гэта і слушна, але ці ж гэта дастатковая прычына для пошукаў адзінства?

Езус просіць Айца нябеснага аб адзінстве паміж намі, Ён вельмі зацікаўлены ў гэтым. Іншымі словамі, адзінства тых, хто паверыць словам Апосталаў з’яўляецца моцным прагненнем Сэрца Езуса. “Ойча святы, не толькі за іх прашу Я, але і за тых, хто паверыць у Мяне паводле слова іхняга, каб усе былі адно, як Ты, Ойча, ува Мне, і Я ў Табе”. Той факт, што сёння пакуль што няма не толькі супольнага календара для ўсіх хрысціянаў, але і супольнай Эўхарыстыі з’яўляецца страшэнным непаразуменнем, выразным запярэчаннем Божай волі.

Але не меншая бяда ў падзелах між хрысціянамі заключаецца яшчэ і ў тым, што гэта ўводзіць у памылку вонкавы, язычніцкі ці атэістычны свет. Людзі ж прагнуць адзінства і шукаюць эфектыўных мадэляў гэтага адзінства. Калі якаясьці хрысціянская супольнасць або Касцёл прапануе свету хрыстову мадэль паяднання, то гледзячы на нашыя падзелы, такія язычнікі ці атэісты задаюць пытанне: “Як жа гэты ваш Хрыстос можа сабраць разрозненае чалавецтва, калі Ён нават вас не здолеў утрымаць у еднасці?” Таму Езус кажа: “Каб былі з’яднаныя ў адно, каб свет пазнаў, што Ты паслаў Мяне і палюбіў іх, як палюбіў Мяне”. У рэчаіснасці толькі Хрыстос і можа сабраць у адно. Таму што ўсе імперыялізмы і калектывізмы, змушаючы да еднасці сілай, прыводзілі да яшчэ мацнейшых падзелаў.

Хрыстос у гэтай малітве выражае таксама і спосаб дасягнення сапраўднага адзінства. Яно дасягаецца не прымусам ці пагрозамі. Хрыстос не хоча змушаць хрысціян да адзінства сваім загадам, як і Айцец не змушае да адзінства Яго. Гэта праўда, што ў адзінстве сіла, але не таму, што сіла гэтая здольная скарыць упартых, а таму, што адзінства пераконвае свет ў рэальнасці любові Бога да чалавека. “Я абвясціў ім Тваё імя, і абвяшчаць буду, каб любоў, якою Ты палюбіў Мяне, у іх была, і Я ў іх”.

Ці ёсьць у маім сэрцы глыбокае прагненне адзінства з іншымі хрысціянамі? Ці не імкнуся я прымусіць кагосьці да адзінства?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Беларусь.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Гэтая бедная ўдава ўкінула больш за ўсіх 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.

Сеўшы насупраць скарбонкі, Езус назіраў, як людзі кідалі грошы ў скарбонку. Многія багатыя кідалі памногу. І прыйшла адна бедная ўдава, і ўкінула дзве лепты, што складае чвэрць аса.

Паклікаўшы вучняў сваіх, Езус сказаў ім: Сапраўды кажу вам, што гэтая бедная ўдава ўкінула больш за ўсіх, хто кідаў у скарбонку. Бо ўсе кідалі, маючы лішак, а яна, будучы ў нястачы сваёй, укінула ўсё, што мела, увесь пажытак свой.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Часамі здаецца, што дазволіць сабе быць шчодрым можна толькі пры ўмове, што ўдосталь маеш чым дзяліцца. Аднак з назіранняў Езуса за ахвярадаўцамі ля скарбонкі ў святыні вынікае, што шчодрасць залежыць ад смеласці сэрца а не ад таўшчыні кашалька. Багацеі сваімі ахвярамі разлічвалі не столькі выразіць адданасць Богу, колькі купіць сабе захапленне з боку людзей. У адрозненні ад іх, удава адзначаецца смеласцю і гатоўнасцю аддаць усё што мае. Такое магчыма толькі калі ведаеш, што па-сапраўднаму багатым робіць толькі Бог. Вядома ж, датычыць гэта не толькі майстэрства распараджацца малымі ці вялікімі грашамі, але і іншымі, нематэрыяльнымі дабротамі. Гэта сур’ёзны выклік як для бедных, так і для багатых.

Чалавек, працуючы цэлы тыдзень, ў нядзелю часамі прыходзіць да высновы, што вось сёння адзіны дзень, калі можна зрабіць нейкія хатнія справы, паехаць да родных ці нават звычайным чынам адпачыць. А тут трэба гэтым кароткім днём падзяліцца з Богам - пайсці ў на Імшу, больш чым ў буднія дні памаліцца. Таму часта прыходзіць спакуса, што шкада гэтага, хоць невялікага, але каштоўнага часу. Многія нават перакананыя, што ў касцёл наогул могуць хадзіць толькі тыя, каму няма чаго рабіць, чагосьці “больш важнага”.

Вось і бедная ўдава магла прызначыць свае мізэрныя грошы на “больш важныя”, а можа нават неабходныя рэчы. Аднак той факт, што яна апошнія грошы кідае ў скарбонку, сведчыць пра тое, што яна не пабаялася Божым справам прысвоіць статус патрэбаў першай неабходнасці. Бо тут яна атрымлівае жыццё і сэнс, якія не залежаць ад матэрыяльнага дастатку ці добрай рэпутацыі ў людзей.

Ці гатовы я аддаць у Божае распараджэнне ўсе матэрыяльныя і духоўныя даброты, якімі валодаю? Ці не выкарыстоўваю я даброты дзеля самаўзвышэння? Ці дастаткова ў мяне даверу да Божага провіду, каб дзяліцца з тымі, хто ў патрэбе?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Беларусь

ЕВАНГЕЛЛЕ

Калі вы ў несправядлівай мамоне не былі верныя, хто даручыць вам сапраўднае

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

У той час:

Казаў Езус сваім вучням: Здабывайце сяброў сабе несправядівай мамонай, каб, калі яна праміне, прынялі вас у вечныя шатры.

Верны ў малым і ў вялікім верны, а несправядлівы ў малым несправядлівы і ў вялікім. Таму, калі вы ў несправядлівай мамоне не былі верныя, хто даручыць вам сапраўднае? І калі ў чужым не былі верныя, хто дасць вам вашае?

Ніякі слуга не можа служыць двум гаспадарам, бо ці аднаго будзе ненавідзець, а другога любіць, ці аднаго будзе моцна трымацца, а другім пагарджаць. Не можаце служыць Богу і мамоне. 
Чулі ўсё гэта і фарысеі, якія любілі грошы, і насміхаліся з Яго.

І сказаў ім: Вы з’яўляецеся тымі, хто апраўдвае сябе перад людзьмі, але Бог ведае сэрцы вашыя. Бо, што вялікае ў людзей, тое брыдкае перад Богам.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Праблема карыстання дабротамі, асабліва матэрыяльнымі, ад самага пачатку была ў Касцёле і на працягу гісторыі вярталася ў розных кантэкстах. У старажытнасці жыццё Касцёла было наладжана такім чынам, што ахвяраванні на патрэбы бедных былі часамі нават большыя, чым дзесяціна ад даходаў. Практыка гэтая была абумоўлена не толькі вялікай колькасцю бедных, але і пэўнай педагогікай адносін з Богам, адзіным карміцелем і забаўцам. Вядома, не ўсе хрысціяне дзяліліся з лёгкасцю і вялікадушнасцю. Магчыма, што евангеліст Лука прыпавесць пра несправядлівага эканома (Лк 16, 1-8) таму і ўзгадвае разам з яе тлумачэннем, што яна павінна стаць падтрымкай, для тых братоў, якім цяжка давалася карыстанне нават невялікімі каштоўнасцямі.

Адзін з першых крокаў на шляху хрысціянскага ўтаямнічання - гэта вырачэнне былых ідалаў. Датычыць гэта не толькі вырачэння якіхсьці язычніцкіх бостваў, але і адыход на разумную дыстанцыю ад тых рэчаў, якія катэхумен (кандыдат на хрысціяніна) лічыў раней надзейнай жыццёвай апорай, а можа нават і крыніцай жыцця. Паколькі матэрыяльныя каштоўнасці ў многіх людзей граюць ролю збаўцы і ахоўніка, то менавіта грошы для іх становяцца свайго роду богам, пад служэнне якому і ўладкоўваюць сваё жыццё. Вядома ж, для хрысціяніна гэта непрымальна - “не можаце служыць Богу і мамоне”. Толькі Бог годны пакланення і поўнага даверу, бо толькі Ён ёсць Збаўца і крыніца ўсякага жыцця.

Як вядома, Хрыстос і ягоныя апосталы не выракліся матэрыяльных дабротаў, яны проста правільна імі карысталіся (апроч Юды Іскарыёта). У многіх месцах Евангелля гучаць перасцярогі, што грошы могуць быць толькі і выключна іструментам для ажыцяўлення добрых спраў, напоўненых любоўю да Бога і да чалавека. Ніколі ўзбагачэнне не павінна для хрысціяніна станавіцца мэтай самой для сябе. Інкаш гэта становіцца вяртаннем у ідаласлужэнне, нібы “сабака вяртаецца да сваіх ванітаў, а вымытая свіння - у брудную лужыну” (2П 2, 22; Прып 26, 11)

Ці не адварочваюць маю ўвагу ад Бога якіясьці “ідалы”? Колькі ўва мне шчырай вялікадушнасці ў распараджэнні каштоўнасцямі? Ці заробак не становіцца для мяне найбольш рашаючым фактарам ва ўладкаванні жыцця? Ці не станаўлюся я вызнаўцам культу спажывецтва?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

 ЕВАНГЕЛЛЕ

Казаў пра святыню цела свайго 

+ Чытанне cвятога Евангелля паводле Яна.

Набліжалася юдэйская Пасха, і Езус прыйшоў у Ерузалем. І знайшоў у святыні тых, хто прадаваў валоў, авечак і галубоў, і мянялы сядзелі там. І зрабіў бізун з вяровак і павыганяў усіх са святыні, а таксама авечак і валоў, грошы мянялаў парассыпаў, а сталы папераварочваў. А прадаўцам галубоў сказаў: Забярыце гэта адсюль і не рабіце дому Айца Майго домам гандлю. І прыгадалі вучні Ягоныя, што напісана: Клопат аб  доме Тваім з’ядае Мяне.

На гэта юдэі сказалі Яму ў адказ: Які знак пакажаш нам, што можаш гэтак рабіць? Езус сказаў ім у адказ: Зруйнуйце святыню гэтую, і Я за тры дні  ўзнясу яе.  

І сказалі юдэі: Гэтая святыня будавалася сорак шэсць гадоў, а Ты ўзнясеш яе за тры дні?

Казаў пра святыню цела свайго. І калі Ён уваскрос з мёртвых, то вучні Ягоныя ўспомнілі, што Ён казаў гэта, і паверылі Пісанню і слову, якое казаў Езус.

Гэта слова Пана.

catholic.by 

Базыліка св. Яна на Латэране – Рымская катэдра – гэта Маці ўсіх касцёлаў у свеце. Хрысціяне першых стагоддзяў адчувалі патрэбу ў тым, каб аб’яднацца ў адным супольным месцы для цэлебрацыі Слова Божага і святых сакрамэнтаў. Для каталікоў гэтая базыліка застаецца адным з важных сімвалаў вытокаў нашага Касцёла. Гэта быццам матчына хата, куды заўсёды можна вярнуцца прынамсі памяццю, каб умацавацца ў сваёй тоеснасці.

Напэўна, большасць з нас хацела б, каб пра наш бацькоўскі дом можна было сказаць так, як спявае Лявон Вольскі ў песні «Простыя словы». Езус таксама хоча, каб Ерузалемская святыня, Яго бацькоўскі дом быў такой прасторай, дзе шмат любові, дзе людзям “ёсць чым сагрэцца, ёсць дзе схавацца”. Аднак Хрыстос прыходзіць і бачыць, што святыню ператварылі ў дом гандлю. Ён абурыўся не толькі таму, што людзі там гандлявалі ахвярнымі жывёламі і мянялі валюту між сабой. Але яны ж і з Богам спрабавалі гандляваць! Маўляў, «вось Табе, Божа, два тлустыя бараны, а Ты мне за гэта — шчасця, здароўя…». Не так павінна быць у сапраўдным бацькоўскім доме, дзе Бог — Айцец, а не партнёр па бізнесу. Калі вучні ўбачылі рэакцыю Езуса, то ўзгадалі словы псальму: «Руплівасць аб доме Тваім з’ядае мяне» (Пс 69, 10). Як жа рупліва Хрыстос клапоціцца пра святыню — ажно змагаецца!

Духоўнае жыццё хрысціянаў таксама можна ўмоўна назваць святыняй, гэта значыць, такой прасторай сыноўняй сустрэчы з нябесным Айцом. Існуе, аднак, спакуса спрабаваць падкупіць Бога дзеля дасягнення нейкіх сваіх смешных мэтаў, амбіцый ці капрызаў. Езус не толькі хоча ачысціць нашую святыню ад гандлярскага менталітэту, але таксама хоча навучыць нас, як прыходзіць да Айца па-сыноўску — сэрца да Сэрца. 

Ці ёсць ува мне сыноўні давер да Бога, калі я прашу Яго аб чымсьці? Ці прыходжу я на Імшу або адарацыю Найсвяцейшага Сакрамэнту, каб проста пабыць з Богам быццам у бацькоўскім доме?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

ЕВАНГЕЛЛЕ

На нябёсах больш радасці будзе з аднаго грэшніка, які пакаяўся

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

У той час:

Набліжаліся да Яго ўсе мытнікі і грэшнікі, каб паслухаць Яго. А фарысеі і кніжнікі наракалі, кажучы: Ён прымае грэшнікаў і есць з імі.

Але Езус расказаў фарысеям і кніжнікам наступную прыпавесць, кажучы: Хто з вас, маючы сто авечак і згубіўшы адну з іх, не пакіне дзевяноста дзевяці ў пустыні і не пойдзе па згубленую, пакуль не знойдзе яе? А знайшоўшы, возьме яе на плечы свае з радасцю і прыйдзе дадому, пакліча сяброў і суседзяў, кажучы ім: Радуйцеся са мною, бо я знайшоў маю згубленую авечку.

Кажу вам, што таксама на нябёсах больш радасці будзе з аднаго грэшніка, які пакаяўся, чым з дзевяноста дзевяці праведнікаў, якія не патрабуюць пакаяння.

Ці якая жанчына, маючы дзесяць драхмаў і згубіўшы адну драхму, не запаліць свечкі і не пачне вымятаць дом і пільна шукаць, пакуль не знойдзе? А знайшоўшы, пакліча сябровак і суседак ды скажа: цешцеся са мною, таму што я знайшла згубленую драхму.

Так, кажу вам, бывае радасць у анёлаў Божых і за аднаго грэшніка, які каецца.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Калі слухаем гісторыю розных сацыялізмаў ХХ і ХХІ стагоддзяў, уражвае стаўленне гэтых сістэм да чалавека, як індывідуума. Камуністычныя і нацыскія фабрыкі смерці лічылі чалавека з яго душой і яго гісторыяй ўсяго толькі расходным матэрыялам для будовы іншага, лепшага як ім здавалася, свету. Сістэмы гэтыя праводзілі рашучае раздзяленне на лепшыя і горшыя класы грамадства або на лепшыя і горшыя нацыі. Горкі вопыт паказаў, што гэта ўтопія. Нават калі хтосьці дзеля дабра грамадства знішчае “горшых”, у пэўны момант пачынае ў прамысловых маштабах нішчыць само грамадства.

Як жа моцна адрозніваецца Божае гледжанне на чалавека, якое выражаецца ў словах і ўчынках Хрыста! Фарысеі і кніжнікі папракаюць Яго ў тым, што Ён разам з імі не выцясняе з грамадства мытнікаў і грэшнікаў, не сартуе на “лепшых” і “горшых”. Езус кіруецца логікай характэрнай для Бога - логікай міласэрнасці. Для Бога лічыцца нават кожны асобны чалавек. Гэта дзіўна, але з прыпавесці пра сто авечак адназначна вынікае, што адна не менш важная за дзевяноста дзевяць. Нават больш за тое - адна згубленая авечка ў гэты канкрэтны момант нават важнейшая за дзевяноста дзевяць сабраных разам.

На жаль, дзяржава, калі палічыць мэтазгодным, можа ахвяраваць адным чалавекам або групай людзей дзеля дасягнення сваіх мэтаў. Бог ніколі так не робіць. Нават калі па-сапраўднаму згубішся, ты ў гэты момант ў Божых вачах застаешся важнейшым за ўвесь свет. Таму Бог высылае свайго Сына, каб шукаў цябе, як бы далёка ты не зайшоў. Проста Бог, гэта не “народны камісар”, а міласэрны Айцец.

Ці не адмаўляю я ў праве на месца ў грамадстве некаторым людзям ці катэгорыям людзей? Ці я, служачы якойсці грамадскай справе, застаюся дастаткова ўважлівым да асобнага чалавека, які жыве каля мяне? Ці не адчуваю сябе ананімным перад Богам? Ці радуюся, калі ў супольнасць Касцёла вяртаецца ўчарашні злачынца і яўны грэшнік?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

ЕВАНГЕЛЛЕ

Кожны з вас, калі не пакіне ўсяго, што мае, не можа быць вучнем Маім

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

У той час:

Шмат людзей ішло за Езусам. Звярнуўшыся, Ён сказаў ім: Калі хто прыходзіць да Мяне і не зненавідзеў бацькі свайго, і маці, і жонкі, і дзяцей, і братоў, і сясцёр, і нават жыцця свайго, той не можа быць вучнем Маім. Хто не нясе крыжа свайго і не ідзе за Мною, не можа быць Маім вучнем. 

Бо хто з вас, калі захоча пабудаваць вежу, спачатку не сядзе і не падлічыць выдаткаў, ці мае на будову. Калі ж закладзе падмурак і не зможа закончыць, усе, хто ўбачыць, пачнуць смяяцца з яго, кажучы: Гэты чалавек пачаў будаваць і не змог скончыць. 

Або які кароль, ідучы на вайну супраць іншага караля, не сядзе і не параіцца спачатку, ці моцны ён, каб ісці з дзесяццю тысячамі супраць таго, хто ідзе на яго з дваццаццю тысячамі? Калі не, то пакуль той яшчэ далёка, ён пашле да яго пасланцоў прасіць міру.

Гэтак кожны з вас, калі не пакіне ўсяго, што мае, не можа быць Маім вучнем.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Нас, хрысціян, часамі папракаюць ў тым, што нібыта наша вера сляпая і фанатычная. Тут маецца на ўвазе прыняцце асноваў веры без крытычнага рацыянальнага абгрунтавання. Аднак ў сённяшнім Евангеллі Езус чарговы раз заклікае прыняць Яго і ягонае вучэнне не толькі сэрцам, але і розумам.

Перш чым стаць адданым вучнем Езуса, небходна ў нейкім сэнсе ўявіць або спрагназаваць сваю магчымую будучыню. Зрабіць гэта можна дзякуючы добра пастаўленым пытанням. Па-першае, ці гатовы я панесці пэўныя непазбежныя страты, звязаныя з прыняццем хрыстовага вучэння? Па-другое, наколькі моцна я цаню свабоду, якую гарантаваць можа толькі Бог?

Хоць прыпавесці пра будаўніка вежы і пра караля па сутнасці гавораць пра адно і тое ж, аднак яны ўзаемна дапаўняюцца. Будаўнік выбірае, будаваць ці не будаваць. Трэба толькі прыкінуць, ці зможа завяршыць пачатае. Падобнае выпрабаванне чакае кожнага вучня Хрыста. З энтузіязмам пайсці за Хрыстом не скаладана, складана бывае ісці за Ім. Напрыклад, ці вытрымаеш націск няверуючых сваякоў ці сяброў, якія будуць намагацца абясцэніць тваю веру? Ці сам Хрыстос і Яго каштоўнасці для цябе настолькі важныя, што нічога важнейшага няма і быць не можа?

Кароль таксама стаіць перад няпростым выбарам - прыняць бой з мацнейшым ворагам і загінуць свабодным, ці прасіць міру на ўмовах акупанта. Радыкальнае жыццё евангельскімі прынцыпамі можа прывесці да таго, што будзеш для акружаючыга свету непапулярным, “непаліткарэктным”, “цёмным” і “адсталым”. З іншага боку можна пайсці на міравую са светам і жыць спакойна, але па яго правілах.

Гэтыя словы Хрыста сведчаць пра тое, што Ён не авантурыст, які зводзіць людзей таннымі абяцаннямі. Ён заклікае нас да выбару з дапамогай цвярозага мыслення. Толькі такім чынам можна ўсвядоміць сабе цану свабоды, якую Ён здабыў для нас смерцю і ўваскрасеннем. Гэта дае надзею, што перамога магчыма нават з мацнейшым праціўнікам.

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

ЕВАНГЕЛЛЕ

Ідзі на дарогі і загарадзі і прымушай прыйсці, каб напоўніўся дом мой 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

У той час:

Адзін з тых, хто ўзляжаў з Езусам, сказаў Яму: Шчаслівы, хто будзе есці хлеб ў Валадарстве Божым.

А Ён сказаў яму: Адзін чалавек наладжваў вялікую вячэру і паклікаў многіх. І калі настаў час вячэры, паслаў слугу свайго сказаць запрошаным: Прыйдзіце, бо ўжо ўсё гатова. І пачалі ўсе, як адзін, адмаўляцца. Першы сказаў яму: Я купіў поле, і мне трэба пайсці паглядзець яго. Прашу цябе, прабач мне. Другі сказаў: Я купіў пяць пар валоў і іду выпрабаваць іх. Прашу цябе, прабач мне. Іншы сказаў: Я ажаніўся, і таму не магу прыйсці. 

Вярнуўшыся, слуга той расказаў пра гэта свайму гаспадару. Тады гаспадар дома разгневаўся і сказаў слузе свайму: Ідзі хутчэй на плошчы і на вуліцы гарадоў і прывядзі сюды ўбогіх, калек, сляпых і кульгавых. І сказаў слуга: Пане, зроблена, як загадаў ты, і яшчэ ёсць месца. Гаспадар сказаў слузе: Ідзі на дарогі і загарадзі і прымушай прыйсці, каб напоўніўся дом мой. Бо кажу вам, што ніхто з тых запрошаных людзей не пакаштуе маёй вячэры. 

Гэта слова Пана.

catholic.by 

Езус размаўляе за сталом з фарысеямі. Адзін з гасцей падзяліўся, што гэтае застолле асацыюецца ў яго з будучым застоллем - пасля прыходу Месіі. Ён кажа: “Шчаслівы, хто будзе есці хлеб ў Валадарстве Божым”. У гэтых словах выражалася з аднаго боку чаканне шчаслівай будучыні, а з іншага перакананне, што фарысеі, ў адрозненні ад розных маргіналаў, абавязкова зоймуць месца за сталом з Месіяй ў будучым Валадарстве Божым. Яны ж не бачылі Месію ў Езусе і не ведалі, што насамрэч “ужо ўсё гатова”. Хрыстос прыйшоў і запрашае ў такое Валадарства, якое непрымальна для большасці фарысеяў. На сваёй Вячэры Хрыстос хоча бачыць за адным сталом ўчарашняга мытніка з фарысеем, язычніка з юдэем, беднага з багатым і грэшніка з праведнікам.

Сёння таксама даводзіцца чуць розныя апраўданні, чаму чалавек не прымае запрашэнне ўвайсці ў Касцёл. Апраўданні гэтыя гучаць па-рознаму, часамі досыць забаўна. Адно з найбольш распаўсюджаных, апраўданне такога кшталту: “у Касцёле столькі граху, і столькі яўных грэшнікаў, што мне з гэтай канторай не па дарозе”. Так яны і чакаюць “ідэальнага Касцёла”, які б падыходзіў іхнім фарысейскім стандартам, ў той час як Хрыстос збірае ўсякіх “ўбогіх, калек, сляпых і кульгавых” і ўтварае з іх Новы Ізраэль - святы каталіцкі і апосталькі Касцёл.

Ці не нашу ў сэрцы фарысейскае пачуццё вышэйшасці? Ці не абурае мяне, што Хрыстос так міласэрна ставіцца да грэшнікаў? Ці мой уласны грэх не стрымлівае мяне ад пошуку свайго месца ў Касцёле? Колькі ўва мне ўдзячнасці Богу за запрашэнне ў Касцёл?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

ЕВАНГЕЛЛЕ

Не кліч сяброў тваіх, але кліч убогіх, калекаў

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

У той час:

Езус сказаў кіраўніку фарысеяў, які запрасіў Яго: Калі наладжваеш абед ці вячэру, не кліч сяброў тваіх, ні братоў тваіх, ні родных тваіх, ні суседзяў багатых, каб і яны цябе ў адказ не паклікалі, і ты атрымаў бы адплату.

Але, калі наладжваеш гасціну, кліч убогіх, калекаў, кульгавых, невідушчых, і шчаслівы будзеш, што яны не маюць як адплаціць табе, бо адплаціцца табе ў дзень уваскрасення справядлівых.

Гэта слова Пана.

catholic.by 

Учыні мяне, Пане, прыладаю Твайго спакою,
каб нёс любоў туды, дзе пануе нянавісць,
каб прабачаў там, дзе абражаюць, 
каб яднаў там, дзе сварка і звада,
каб праўду казаў там, дзе ёсць фальш,
каб нёс веру туды, дзе ёсць сумненне,
каб абуджаў надзею там, дзе пануе роспач,
каб распаліў святло там, дзе валадарыць цемра,
каб нёс радасць туды, дзе турбуе неспакой.
Учыні, каб не шукаў я суцяшэння, а суцяшаў іншых,
каб не прагнуў разумення, але каб разумеў іншых,
каб не шукаў любові да сябе, а любіў іншых.
Бо той, хто дае, заўсёды атрымлівае,
хто не шукае свайго, той знаходзіць,
хто прабачае, таму будзе прабачана,
бо, паміраючы, мы нараджаемся для жыцця вечнага.

“Малітва аб спакоі”, аўтарства якой прыпісваецца св. Францішку Асізскаму

Тэкст: catholic.by

ЕВАНГЕЛЛЕ

Любі Пана Бога твайго, любі бліжняга твайго

+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.

У той час:

Адзін кніжнік, падышоў да Езуса і спытаўся ў Яго: Якая запаведзь першая з усіх? Езус адказаў: Першая такая: Слухай, Ізраэль, Пан Бог наш — Пан адзіны; любі Пана Бога твайго ўсім сэрцам тваім,і ўсёю душою тваёю, і ўсім розумам тваім, і ўсёй моцаю тваёй. Другая: Любі бліжняга твайго, як самога сябе. Няма іншай запаведзі, большай за гэтыя.

І сказаў Яму кніжнік: Добра, Настаўнік, Ты праўду сказаў, што ёсць адзін і няма іншага апрача Яго. Любіць Яго ўсім сэрцам і ўсім розумам, і ўсёю душою, і ўсёю моцаю; і любіць бліжняга, як самога сябе — гэта больш за ўсе ахвяры і ўсеспаленні. Езус, убачыўшы, што той разумна адказвае, сказаў яму: Недалёка ты ад Валадарства Божага. І ніхто ўжо больш не адважваўся пытацца ў Яго. 

Гэта слова Пана.

catholic.by

Чаму кніжнік запытаўся, якая запаведзь найбольшая? Справа ў тым, што ў юдэяў 613 запаведзяў і ад часу, калі іх акрэслілі, яны ўсцяж вялі спрэчкі, якія з іх найважнейшыя. Першая запаведзь сярод усіх азначае, што з яе вынікаюць усе іншыя. Выкананне гэтай запаведзі дазваляе захаваць увесь закон. Запомніць усе 613 запаведзяў складана, таму засваенне адной найважнейшай спрашчае заданне.

Першая запаведзь — «Слухай, Ізраэль». Менавіта ад слухання прыходзіць любоў усім сэрцам, усёй душою, усім розумам і ўсімі сіламі, таму што Бог адзіны варты такой адданасці. Дзякуючы гэтай любові да Бога мы адкрываем другую запаведзь, якая «правярае» выканенне першай: любі бліжняга, як сябе самога. Менавіта калі слухаеш Бога, то ведаеш, як любіць самога сябе, а значыць — як любіць і бліжняга. Часам ты сам для сябе з’яўляешся перашкодай, калі, напрыклад, не можаш сабе прабачыць, а як тады ў адносінах да іншага?  Любоў да самога сябе, ажно да ступені любові да ворагаў, заключана ў першай запаведзі. Любіць бліжняга трэба не толькі тады, калі ён да цябе добры, але і тады, калі ён цябе крыўдзіць. Немагчыма, аднак, любіць бліжняга без апоры на запаведзь «Слухай, Ізраэль». Таму абедзьве запаведзі ўзаемна тлумачаць сябе.

Кніжнік падкрэсліў, што любоў да Бога і бліжняга каштоўная значна больш, чым усе ўсеспаленні і ахвяры, якія складаліся ў Ерузалемскай святыні. Такім чынам, на першым месцы ставіцца ўнутраны культ Бога. Што не азначае, быццам усеспаленні і ахвяры страцілі сваё значэнне. Яны напаўняюцца значэннем пры ўмове любові ў сэрцы чалавека.

Тое, чаго хоча Бог, — гэта разумнае дзеянне чалавека, які свабодна любіць Яго ўсім сэрцам, усёй душою, усім розумам і ўсімі сваімі сіламі, якія ёсць ўнутры яго, у тым ліку ірацыянальнымі сіламі: запалам, жаданнямі і прагненнямі.

Па чым ты пазнаеш, што любіш бліжняга як сябе самога?

Чаму панаванне над сабой звязанае з любоўю да Бога і бліжняга?

Брат Юліуш Пырэк OFMCap, Польшча

ЕВАНГЕЛЛЕ

Кожны, хто ўзвышае сябе, будзе паніжаны, а хто паніжае сябе, узвысіцца

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

Калі Езус прыйшоў у суботу да дому аднаго з кіраўнікоў фарысейскіх з’есці хлеба, яны сачылі за Ім.

Заўважыўшы, што запрошаныя выбіралі першыя месцы, расказаў ім прыпавесць: Калі нехта пакліча цябе на вяселле, не сядай на першае месца, каб не аказалася, што нехта з пакліканых ім больш ганаровы за цябе, і каб той, хто запрасіў і яго, і цябе не падышоў і не сказаў табе: Саступі яму месца. І тады з сорамам павінен будзеш заняць апошняе месца. 

А калі будзеш запрошаны, прыйдзі і сядай на апошняе месца, каб той, хто цябе запрасіў, падышоў да цябе і сказаў: Дружа, перасядзь вышэй. Тады будзе табе пашана перад тымі, хто сядзіць з табою. Кожны, хто ўзвышае сябе, будзе паніжаны, а хто паніжае сябе, узвысіцца.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Лк 14, 1. 7-11

Прыпавесць, якую Езус расказавае ў кантэксце застолля, з’яўляецца пэўным каментарыем рэчаіснасці, за якой Ён назірае - бачыць гасцей, якія выбіраюць сабе ганаровае месца за сталом. Раней, у Лк 11, 43 евангеліст паказаў ужо слабасць фарысеяў у займанні ганаровых месцаў у сінагогах. Аднак зацікаўленасць ганаровым месцам датычыць не толькі іх, яно распаўсюджана ў розных кантэкстах і датычыць у прынцыпе ўсіх, хоць і ў розных сітуацыях.

Аўтар адзначае, што Езус расказвае прыпавесць. Гэта такі жанр, які адлюстроўвае пэўную ўніверасальную ісціну, актуальную для кожнага. Указвае на гэта апошні сказ: “Кожны, хто ўзвышае сябе, будзе паніжаны, а хто паніжае сябе, узвысіцца”. Пасіўная форма гэтага сказу сведчыць пра тое, што выбар належыць Богу, хоць запрошаныя самі вырашалі аб тым, каб зяняць прывілеяваныя месцы.

У рэчаіснасці чалавек стаіць перад іншым выбарам: або ўзвышацца сам перад іншымі, або выбіраючы апошняе месца, праслаўляцца перад адным толькі Богам. Кніга Прыпавесцяў Саламона (25, 6-7) нагадвае, што сапраўдны гонар не той, які прыпісваеш сабе сам, а той, якім цябе надзяляюць. Любое прысвойванне сабе першага месца, з’яўляецца злоўжываннем. Права канчаткова вырашаць аб чарговасці займання месцаў, застаецца за Гаспадаром, Богам. Сціпласць чалавека настолькі адкрывае Божае сэрца, што Бог можа назваць чалавека сябрам і запрасіць заняць важнейшае месца.           

Першым спаўненне гэтых слоў паказаў Езус, які “будучы ў постаці Бога, не палічыў патрэбным быць на роўні з Богам, але выракся самога сябе, прыняўшы постаць слугі, прыпадобніўшыся да людзей. І з выгляду стаўшы, як чалавек, прынізіў сябе, будучы паслухмяным ажно да смерці, смерці крыжовай. Таму Бог узвысіў Яго, і даў Яму імя па-над усялякае імя”. (Флп 2,6-9).

Ці не параўноўваю сябе да іншых людзей? Ці не паддаюся імкненню лічыць сябе лепшым за іншых? Ці не будую ўласнае пачуццё вартаснасці прыніжаючы іншых? Ці не асуджаю, ці ўсё ж пакідаю суд над іншым чалавекам Богу, які сапраўды ведае сэрца чалавека?

С. Зузана Глясэк, капуцынка НСЕ, Польшча

ЕВАНГЕЛЛЕ

У доме Айца Майго шмат святліц

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Няхай не трывожыцца сэрца вашае. Верце ў Бога і ў Мяне верце. У доме Айца Майго шмат святліц. А калі б так не было, ці сказаў бы Я вам, што іду падрыхтаваць месца для вас. І калі пайду і падрыхтую вам месца, прыйду зноў і забяру вас да сябе, каб і вы былі там, дзе Я. А дарогу, куды Я іду, вы ведаеце.

Кажа яму Тамаш: Пане, не ведаем, куды ідзеш. Як жа можам ведаць дарогу?

Езус сказаў яму: Я — дарога і праўда, і жыццё. Ніхто не прыходзіць да Айца інакш, як толькі праз Мяне.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Лк 23, 44-46. 50. 52-53. 24,1‐6a

Цемра ахінула зямлю, сонца зацямнілася. Хрыстос - доўгачаканы Збаўца, страшэнна скатаваны, памёр на крыжы і быў пакладзены ў магілу. Усё павінна было адбыцца зусім інакш, у радасці, свабодзе і шчасці. Але што цяпер? Смерць і боль. Ужо нічога не зменіцца. Чарговае расчараванне і пахаванне надзеі. Канец. Усё насуперак планам і светлым чаканням.

Але нават пасля такой ночы, ня гледзячы ні на што, настаў дзень. На досвітку, жанчыны, несучы падрыхтаваныя для намашчэння цела Езуса пахучыя алеі, прыйшлі да магілы. Яны ішлі рашуча, каб ажыцявіць свой план, хоць і ведалі, што ўваход у грабніцу засланяе вялізны камень, які самі адсунуць не змогуць. Аднак ішлі ўзмоцненыя сілай любові да Пана. Яны таксама, прыйшоўшы, знайшлі ўсё не згодна з планам. Больш за тое, яны ўбачылі, што камень ужо адсунуты, а цела Езуса няма ў грабніцы. А яшчэ два мужчыны гаварылі пра ўваскрасенне. Гэта ўжо перавышала ўсякае ўяўленне.

Ва ўсім тым, што змрочнае, балючае і незразумелае Пан мае свой план. Толькі Ён можа са смерці вывесці світанак Уваскрасення. Толькі Ён можа вывесці цябе са ступару і летаргіі і ўдыхнуць жыццё туды, дзе пануе смерць і згішчэнне. Бог з’яўляецца Майстрам рэчаў немагчымых. Бог ёсць Богам жыцця. Верыш у гэта? Калі пакажаш Езусу сваю рану, смерць, Ён удыхне туды сваё жыццё. Ён вылечыць і напіша проста на крывых лініях твайго жыцця. Ён сапраўды памёр і ўваскрос, каб ты жыў.  

Ці ведаеш, што адбірае ад цябе жыццё? Што гэта за камяні, якія не даюць табе жыць у поўні? Як ты рэагуеш, калі штосці адбываецца інакш, чым ты планаваў? Ці дапытваешся, што Бог табе гаворыць ў гэтых падзеях? Ці прагнеш, каб Езус перамяняў тваё жыццё?

С. Агнешка Марыя Пільская, капуцынка НСЕ, Польшча