ЕВАНГЕЛЛЕ

Не кажу табе, што аж сем разоў, але ажно семдзесят сем разоў 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Пётр падышоў да Езуса і сказаў Яму: Пане, калі мой брат будзе грашыць супраць мяне, колькі разоў я павінен прабачаць яму? Ці аж сем разоў? Езус адказвае яму: Не кажу табе, што аж сем разоў, але ажно семдзесят сем разоў. 

Таму Валадарства Нябеснае падобнае да караля, які захацеў разлічыцца са сваімі слугамі. Калі ён пачаў разлічвацца, прывялі да яго аднаго, які вінен быў яму дзесяць тысячаў талантаў. Паколькі той не меў чым заплаціць, то гаспадар загадаў прадаць яго і жонку, і дзяцей, і ўсё, што ён меў, і заплаціць. Тады, упаўшы, слуга кланяўся перад ім і казаў: Будзь велікадушны да мяне, і ўсё табе аддам. Гаспадар, злітаваўшыся над гэтым слугою, адпусціў яго і дараваў яму доўг. А калі гэты слуга выйшаў, знайшоў аднаго з сабратоў сваіх, які вінен быў яму сто дынараў, і, схапіўшы яго, душыў, кажучы: Аддай мне, што вінен. Тады сабрат яго ўпаў да ног ягоных і маліў яго, кажучы: Будзь велікадушны да мяне, і аддам табе. Але той не захацеў, а пайшоў і пасадзіў яго ў вязніцу, пакуль не аддасць доўгу. 

Сабраты яго, убачыўшы, што здарылася, засмуціліся і, прыйшоўшы, расказалі гаспадару свайму ўсё, што cталася. Тады гаспадар ягоны паклікаў яго і сказаў: Нягодны слуга! Увесь твой доўг я дараваў табе, таму што ты папрасіў мяне; ці ж не належала і табе змілавацца над сабратам тваім, як і я змілаваўся над табою? I, разгневаўшыся, гаспадар ягоны аддаў яго мучыцелям, пакуль не верне яму ўсяго доўгу. Так і Айцец Мой Нябесны зробіць вам, калі кожны з вас ад сэрца вашага не даруе брату свайму.

Сказаўшы гэтыя словы, Езус пакінуў Галілею і прыбыў у межы Юдэі, на другі бок Ярдану.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Падыходзячы да Езуса, Пётр трымае штосьці на сэрцы. Магчыма, нейкі неспакой ці перажыванне, клопат ці праблему. Яго пытанне наўрад ці датычыць тэорыі альбо атрымання інфармацыі, хутчэй датычыць непасрэдна ягонага жыцця, балючага вопыту штодзённасці. Вучань сутыкаецца са складанасцю прабачэння, зведваючы на сабе, як нялёгка камусьці дараваць.

Езус Хрыстус знаходзіцца побач кожнага з нас, ёсць блізка, добра ведае і разумее ўсе нашы праблемы і цяжкасці. Даючы адказ св. Пятру, Ён адначасова звяртаецца і да нас, прапануючы шлях любові, прыняцця і прабачэння. Некаторыя біблійныя даследчыкі інтэрпрэтуюць адказ Езуса на пытанне “Колькі разоў я павінен прабачаць?” як семдзесят разоў па сем, гэта значыць заўсёды.

У нашым жыцці, падобна як у вопыце св. Пятра, могуць узнікаць розныя сітуацыі. Здараецца, штосьці нас моцна раніць – нейкі жэст, слова, паводзіны бліжняга. Магчыма ёсць таксама на нашым шляху чалавек, які ўвесь час нас крыўдзіць, якім-небудзь чынам нішчыць або прыніжае. Можа гэта рабіць зусім несвядома, ненаўмысна, без злога намеру. Але ўсёроўна, тое нас датыкае і, часамі, прыносіць страшэнны боль.

Што тады рабіць? Адказ Езуса адназначны: толькі прабачаць. Усюды й заўсёды, пастаянна, колькі б разоў нас не пакрыўдзілі, варта і трэба прабачаць. Хоць і здаецца, што мы ўжо не здолеем, што наша цярплівасць і велікадушнасць вычарпаліся, гэта ня так. Мы заўжды здольныя дараваць! Не забыцца, не прытварыцца, не ўцячы ці падмануць сябе, але проста прыняць рашэнне, часам скрозь слёзы і прабачыць. І ў гэтым трываць. Чаму мы здольныя да гэтага? Бо нам даравана бясконца больш. Бог зрабіў гэта. І нам даў магчымасць так чыніць.

Калі ўзнікаюць цяжкасці, да каго я іду пытацца “што мне рабіць”? У хвіліны ўціску і несправядлівасці ці памятаю пра крыж Хрыста, Яго ахвяру і прабачэнне ўсім? Ці маю адвагу сапраўды прабачыць?

Брат Вадзім Войцік OFMCap, Польшча

ЕВАНГЕЛЛЕ

Вялікае ўчыніў мне Усемагутны

+ Чытанне cвятога Евангелля паводле Лукі.

Сабраўшыся, Марыя ў тыя дні паспяшыла ў горную краіну, у горад Юды. І ўвайшла ў дом Захарыі, і прывітала Альжбету.

Калі Альжбета пачула прывітанне Марыі, узварухнулася дзіцятка ва ўлонні яе, і напоўнілася Альжбета Духам Святым. І ўсклікнула моцным голасам, і сказала: Благаславёная Ты між жанчынамі і благаславёны плод улоння Твайго! Адкуль мне гэта, што Маці Пана майго прыйшла да мяне? Бо калі голас прывітання Твайго загучаў у вушах маіх, узварухнулася ад радасці дзіцятка ва ўлонні маім. І шчаслівая тая, якая паверыла, што споўніцца сказанае Ёй Панам.

У тыя дні сказала Марыя:
Велічае душа мая Пана, 
і ўзрадаваўся дух мой у Богу, маім Збаўцы.
Бо ўзглянуў Бог на пакору сваёй слугі, 
і цяпер благаслаўляць мяне будуць усе пакаленні.
Бо вялікае ўчыніў мне Усемагутны, 
а імя Яго святое.
І міласэрнасць Яго з пакалення ў пакаленне 
над тымі, хто Яго баіцца.
Паказаў моц сваёй правіцы,
рассеяў тых, хто пыхлівы сэрцам.
Скінуў магутных з трону 
і ўзвысіў пакорных.
Дабром галодных насыціў, 
а багатых ні з чым адправіў.
Прыняў свайго слугу Ізраэля, 
памятаючы пра сваю міласэрнасць,    
як абяцаў бацькам нашым, 
Абрагаму і яго патомству навекі.

І прабыла Марыя ў Альжбеты каля трох месяцаў, і вярнулася ў дом свой.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Вялікая радасць настала для ўсяго Божага народу, сёння мы адзначаем Прыняцце да Неба Беззаганнай Марыі, нашай Маці і Заступніцы. Ва ўрыўку Евангелля пра наведванне святой Альжбеты, Багародзіца сама ў цудоўным гімне “Магніфікат” выказвае сваё захапленне, шчасце і бязмежную радасць. У літургіі мы маем магчымасць яе перажываць разам з Унебаўзятай, усімі святымі і анёламі, аддаючы хвалу Богу за Яго бясконцую міласэрнасць.

Поўная пакоры і любові да Бога і бліжняга, адданая Пану ва ўсім, Марыя свеціць нам прамяністым прыкладам, з’яўляецца асвятляючай шлях Зоркай ды ўзорам для кожнага хрысціяніна. Бо яна першай была ўзята Айцом да вечнага святла, разам са сваім целам і душой. Ад нараджэння аж да шчаслівага заканчэння жыццёвай вандроўкі на зямлі, яна ў поўнай свабодзе выканала волю Айца, захоўваючы Яго словы. Марыя як бы пралажыла нам усім дарогу да Нябеснага Валадарства праз прыклад і прыняцце ў сваё ўлонне Ўцелаўлёнага Слова. Яе “так” і для нас сёння – выключнае, вырашальнае дабро і ласка для нашага збаўлення. Мы можам і павінны ад яе вучыцца, але таксама радавацца заступніцтву Маці, бо яна ціха і з далікатнасцю прымае дзейсны ўдзел у жыцці кожнага з нас. Моліцца, апякуецца, бароніць ад зла, атуляе нас цеплынёй і ласкавасцю, як найлепшая Мама сваіх дзяцей.

Гэта Бог абраў Марыю і даў Яе нам як нашую нябесную Апякунку. Яна прыняла волю Айца цалкам і без засцярог. Праз Яе прысутнасць і заступніцтва Ён вядзе нас, напаўняючы надзеяй, асалодай і супакоем. Жыццё і Ўнебаўзяцце Марыі – гэта ўзвялічванне, слава і радасць Бога, пацвярджэнне Яго невымоўнай дабрыні, мудрасці, магутнасці і прыгажосці.  Гэта таксама вялізная радасць для нас, якія імкнёмся да Неба за нашай Маці і Каралевай.

Якія “вялікія рэчы” Пан учыніў для мяне? За што сёння хачу асабліва Яму падзякаваць, за што прагну Бога праславіць? Якое месца ў маім вандраванні да вечнага шчасця займае Марыя, ці звяртаюся да яе ў малітве? Гледзячы на Маці Слова, ці стараюся слухаць Бога і спаўняць Яго волю ў маім жыцці?

Брат Вадзім Войцік OFMCap, Польшча

ЕВАНГЕЛЛЕ

Глядзіце, не пагарджайце ніводным з гэтых малых 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У тую гадзіну вучні падышлі да Езуса, кажучы: Дык хто ж большы ў Валадарстве Нябесным? Тады Езус паклікаў дзіця і паставіў яго сярод іх, кажучы: Сапраўды кажу вам: калі не навернецеся і не станеце як дзеці, не ўвойдзеце ў Валадарства Нябеснае. Таму кожны, хто прынізіць сябе, як дзіця гэтае, той будзе большым у Валадарстве Нябесным. І калі хто прымае адно такое дзіця ў імя Маё, той Мяне прымае. 

Глядзіце, не пагарджайце ніводным з гэтых малых, бо кажу вам, што Анёлы іхнія ў небе заўсёды бачаць аблічча Айца Майго, які ёсць у нябёсах.

Езус сказаў сваім вучням: Як вы думаеце? Калі ў нейкага чалавека было сто авечак, і адна з іх заблукала, ці не пакіне ён дзевяноста дзевяць у гарах і не пойдзе шукаць тую, што заблукала? Калі ж удасца знайсці яе, сапраўды кажу вам, ён радуецца ёй больш, чым дзевяноста дзевяці, якія не заблукалі.

Гэтак няма волі вашага Айца, які ў нябёсах, каб загінуў адзін з гэтых малых.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Нярэдка бывае, што нам зусім не хочацца адкрываць Пісанне, чытаць Евангелле, маліцца словамі псальмаў. Калі ў нашае жыццё прыходзяць выпрабаванні ды пустка, здаецца недарэчным зварот да Бібліі, альбо проста на тое нестае нам сіл і жадання. Аднак варта гэта рабіць! Асабліва ў такія хвіліны варта звяртацца да святога тэксту. Бо ў ім гаворыць да нас і з намі жывы Бог. Яму неабыякава тое, што мы перажываем, што думаем і адчуваем. Праз сваё Слова можа Ён невыказным чынам нас суцешыць, суняць цярпенне, пачаць дзейнічаць.

Кажа аб гэтым сёння першае чытанне з кнігі Эзэхіэля. Пан заклікае: “Ты, Сыне Чалавечы, слухай, што Я кажу табе: не бунтуйся... насыць сваё нутро скруткам, што Я даю табе”. Нават насуперак неахвоце і падаўленасці, можам паспрабаваць слухаць Слова. І гэты высілак найбольш будзе Пану даспадобы. Мы мяркуем, што Слова нічога не зменіць або яшчэ пагоршыць, паглыбіць смутак і боль. Але адбываецца адваротнае – цуд перамянення, які Пан здзяйсняе з дапамогай Слова: “І я з’еў яго, і ў вуснах маіх ён быў салодкі, як мёд”. Пан сам выводзіць з цемры, падымае нас і выцірае нашы слёзы. Горыч і ўнутранае галашэнне ператвараюцца ў радасць, захапленне, слодыч. Толькі ў Ім ёсць сапраўдная слодыч, Госпад – адзіная падтрымка і моц.

Як я перажываю цяжкасці на дарозе веры? Ці запрашаю ў іх Пана і Яго Слова? Альбо, можа, замыкаюся ў сабе? Ці шукаю Бога і стараюся слухаць, што Ён гаворыць мне ў кожны момант, асабліва падчас жыццёвых нягод?

Брат Вадзім Войцік OFMCap, Польшча

ЕВАНГЕЛЛЕ

Заб’юць Яго, і Ён уваскрэсне

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Калі Езус з вучнямі знаходзіўся ў Галілеі, Ён сказаў ім: Сын Чалавечы павінен быць аддадзены ў рукі людзей, і яны заб’юць Яго, і на трэці дзень Ён уваскрэсне. Тады яны вельмі засмуціліся.

Калі ж яны прыбылі ў Кафарнаум, зборшчыкі падатку падышлі да Пятра і сказалі: Ці ж ваш Настаўнік не плаціць падатку? Ён адказаў: Так. І калі ён увайшоў у дом, Езус апярэдзіў яго і сказаў: Як табе здаецца, Сымоне, з каго бяруць мыта або падатак зямныя каралі: са сваіх сыноў, ці з чужых?

Калі ён адказаў: З чужых, — Езус сказаў яму: Значыць, сыны свабодныя. Але, каб мы не сталі для іх прычынай граху, ідзі на мора, закінь вуду і вазьмі першую рыбу, якую зловіш. Калі адкрыеш ёй рот, знойдзеш статэр. Вазьмі і аддай яго за Мяне і за сябе.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Сённяшні ўрывак Евангелля таямнічы і можа злёгку здзіўляць. Напэўна, з’яўляецца ён цікавым і даволі складаным для зразумення. Цяжкасць выклікае асабліва загад Езуса, які Ён дае Пятру, каб той пайшоў ды ў роце першай злоўленай рыбы знайшоў статэр, буйную манету, роўную падатку на святыню для двух чалавек.

Прабываючы яшчэ ў Галілеі, Езус ужо другі раз прадказвае вучням сваю смерць і ўваскрасенне. Гэтым выклікае ў іх вялікае засмучэнне. Магчыма, вочы іх сэрца яшчэ заслеплены, і яны нездольныя з даверам прыняць волю Айца адносна Сына Чалавечага.

У Кафарнауме, роднай мясцовасці Пятра, да вучняў прыходзяць зборшчыкі падатку, пытаючыся, ці Настаўнік не плаціць дыдрахмы, абавязковага падатку на патрэбы святыні. “Так” Пятра пацвярджае тое, што Сын Божы не можа быць змушаны да платы даніны на дом Айца. Але Езус, хоць можа і не плаціць, дабравольна робіць гэта, што выражае супольнасць і салідарнасць Яго з усімі людзьмі, адносячы нас таксама да падзеі Адкуплення на крыжы.

Той факт, што ў роце злоўленай рыбы магло б што-небудзь знайсціся, не быў для рыбака Пятра чымсь надзвычайным, цудам хутчэй ёсць знаходжанне статэра ў першай рыбе, якая яму трапілася. Гэта чарговы раз паказвае нам, кім з’яўляецца Езус – сапраўдным Сынам Божым, які і можа, і ведае больш за нас.

Як я слухаю Пана, які прамаўляе да мяне ў штодзённасці, ў сваім Слове? Яго словы і прадказанні выклікаюць у мяне смутак ці радасць? Ці давяраю я Божаму Провіду, ці не бунтуюся супраць грамадскіх нормаў, сеючы спакушэнне і неспакой?

Брат Вадзім Войцік OFMCap, Польшча

ЕВАНГЕЛЛЕ

Я хлеб жывы, які сышоў з неба 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Абурыліся на Езуса юдэі за тое, што Ён сказаў «Я хлеб, які сышоў з неба», і казалі: Ці не Езус гэта, сын Юзафа, бацьку якога і маці мы ведаем? Як жа Ён кажа «Я сышоў з неба»?

Езус сказаў ім у адказ: Не абурайцеся між сабою. Ніхто не можа прыйсці да Мяне, калі Айцец Мой, які паслаў Мяне, не прыцягне яго, і Я ўваскрашу яго ў апошні дзень. У прарокаў напісана: Усе будуць навучаны Богам.

Кожны, хто чуў ад Айца і навучыўся, прыйдзе да Мяне. Гэта не значыць, што хтосьці бачыў Айца; толькі той, хто ад Бога, бачыў Айца. Сапраўды, сапраўды кажу вам: хто верыць у Мяне, мае жыццё вечнае.

Я ёсць хлеб жыцця. Айцы вашыя елі манну ў пустыні і памерлі. А гэта – хлеб, які сыходзіць з неба, каб той, хто есць яго, не памёр. Я хлеб жывы, які сышоў з неба. Калі хто будзе есці хлеб гэты, будзе жыць вечна. А хлеб, які Я дам, гэта цела Маё дзеля жыцця свету.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Ці можам мы ўявіць сабе хоць адзін дзень без пасілку, а пасілак – без хлеба? Чалавек пастаянна, увесь час патрабуе спажытку і падмацавання, прычым не толькі цялеснага, але таксама і духоўнага. Бо без ежы, як вядома, раней ці пазней чалавек памірае.  

У сённяшнім Евангеллі Езус навучае нас, што гэта менавіта Ён з’яўляецца хлебам жыцця, нашым надзённым спажыткам для цела і душы. Езус прагне дзяліцца сабой і любоўю Айца, даваць сябе самога нам, галодным і сасмаглым. Бо мы вандруем праз пустыню гэтага свету, дзе зведваем безліч спакусаў і цяжкасцяў, дзе адчуваем недахоп зразумення, дабра, надзеі. Часам можа здавацца, што мы здолеем заспакоіць уласны голад хлебам ілюзій, якія прапануе свет, - тады мы пачынаем карміцца імі, паддаючыся націску чаканняў, канкурэнцыі, шуканню прыемнасці, модзе і г.д. Горыч, раздражненне і абыякавасць паступова пачынаюць авалодваць сэрцам. І пад выглядам знешняга росквіту насоўваецца духоўная смерць.

 Аднак Пан не пакідае нас самотнымі! Раз выбавіўшы ад смерці, не перастае вызваляць нас з яе путаў далей, падчас нашага вандравання на гэтай “даліне слёз”. Езус дорыць нам жыццё, і не проста жыццё, але жыццё вечнае! Дае сябе ў Эўхарыстыі, найвялікшым цудзе Божай міласэрнасці. Ён запрашае нас на вячэру і дазваляе пакаштаваць гэтага хлеба вечнага жыцця – сваё Цела.

Спажываючы Цела Хрыста, мы становімся ў поўні часткай Яго Містычнага Цела, злучаемся ў праслаўленні з трыумфуючым Касцёлам. Хлеб жыцця, Езус, перамяняе нас і суцяшае, дзякуючы Яму мы становімся здольнымі да любові, да спагады і ахвяры, да прабачэння. Гэты хлеб дазваляе нам увайсці на дарогу прыпадабнення да Хрыста і наследавання Бога, зведаць несмяротнасць ды хвалу Неба.

Што з’яўляецца маім хлебам – чым я кармлюся і што здабываю, без чаго не ўяўляю сабе жыццё? Як і чым я падмацоўваю сябе на дарозе хрысціянскай веры? Якое месца ў маёй штодзённасці займае Эўхарыстыя і Божае Слова? Ці жадаю я, каб Хрыстус перамяняў маё сэрца паводле ўзору Свайго Сэрца, поўнага пакоры і любові?

Брат Вадзім Войцік OFMCap, Польшча

ЕВАНГЕЛЛЕ

Калі будзе ў вас вера, для вас не будзе нічога немагчымага 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Падышоў да Езуса пэўны чалавек і, упаўшы перад Ім на калені, сказаў: Пане, злітуйся над маім сынам. Ён эпілептык і цяжка пакутуе, бо часта падае ў агонь і часта ў ваду. Я прыводзіў яго да тваіх вучняў, але яны не маглі вылечыць яго.

У адказ Езус сказаў: О нявернае і вераломнае пакаленне, дакуль Я буду з вамі? Дакуль Я буду цярпець вас? Прынясіце яго да Мяне. І загадаў яму Езус, і выйшаў з яго нячысты дух, і ад гэтай гадзіны хлопец стаў здаровым.

Тады сам-насам падышлі да Езуса вучні ягоныя і сказалі: Чаму нам не ўдалося выгнаць яго?

Ён сказаў ім: З-за малой веры вашай. Сапраўды кажу вам: калі ў вас будзе вера з гарчычнае зерне і вы скажаце гэтай гары: перасунься адсюль сюды, — яна перасунецца. І для вас не будзе нічога немагчымага.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Чарговы раз перад намі пытанне пра веру. Вера не заключаецца ў прыняцці за праўду акрэсленых сцверджанняў, хоць і гэта таксама патрэбна. Не заключаецца яна выключна ў практыцы акрэсленых актаў: малітваў, набажэнстваў, пілігрымак. Вядома, не заключаецца вера і ў тым, да чаго многія зводзяць яе сцверджаннем маўляў, “штосьці там пэўна ёсць”, бо чалавек не можа жыць у пустаце. Вера – гэта моцная жыццёвая апора ў Богу, у Езусе Хрысце. Гэта запавет з Ім. Або, як паказваюць гісторыі Абрагама, Майсея і шматлікіх святых сяброў Бога, вера – гэта хадзіць у Божай прысутнасці. Той, у каго ёсць такая моцная вера злучаная з любоўю і надзеяй, можа здзяйсняць нават цуды. “Калі ў вас будзе вера з гарчычнае зерне /…/ для вас не будзе нічога немагчымага”. Апісаны ў Евангеллі выпадак аздараўлення Езусам эпілептыка, якога прыгнятаў нячысты дух, паказвае, што нават у Яго вучняў не было такой веры. Да такой веры трэба імкнуцца і прасіць аб ёй Пана. У апавяданні евангеліста Лукі падобнае выказванне пра веру велічынёй з гарчычнае зерне папярэджваецца просьбай Апосталаў: “Дадай нам веры” (Лк 17,5). Гэта можа стаць і нашай малітвай! А ў Евангеллі паводле св. Марка, дзе таксама паказана гэтае аздараўленне эпілептыка, узгадваецца дыялог бацькі хворага юнака з Езусам. Бацька хлопца звяртаецца да Яго словамі: “Калі Ты што можаш…”. Езус адказаў: “Калі можаш? Усё магчыма для таго, хто верыць”. “Веру, памажы майму бязвер’ю” – адказаў той. Дадай нам веры! Памажы майму бязвер’ю!

Ці прашу Пана аб памнажэнні маёй веры? Ці разумею яе як мае жывыя адносіны з Трыадзіным Богам?

Брат Анджэй Кейза OFMCap, Польшча

ЕВАНГЕЛЛЕ

Хто Мне служыць, таго ўшануе Айцец Мой

+ Чытанне cвятога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Сапраўды, сапраўды кажу вам: калі пшанічнае зерне, упаўшы ў зямлю, не памрэ, то застанецца адно, а калі памрэ, то прынясе багаты плён. Хто любіць жыццё сваё, загубіць яго; а той, хто ненавідзіць жыццё сваё на гэтым свеце, захавае яго для вечнага жыцця. Калі хто служыць Мне, няхай ідзе Маім шляхам; і дзе Я, там будзе і слуга Мой. І хто Мне служыць, таго ўшануе Айцец Мой.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Жыццё – гэта найвялікшая вартасць, якую чалавек атрымлівае ад Бога. У гэтай вартасці заключаецца ўсё іншае: любоў, праўда, прыгажосць, дабрыня, свабода. Усе іншыя вартасці, якія цэнім, прагнем дасягнуць і развіваць, магчымыя пры ўмове, што ў нас ёсць жыццё. Бывае, што хтосьці прысвячае сваё фізічнае жыццё дзеля абароны гэтых вялікіх каштоўнасцяў, і гэта апраўдана.

 Словы Пана Езуса павучаюць нас, што зямное жыццё не з’яўляецца каштоўнасцю абсалютнай. Наколькі мы абавязаны цаніць яго і пра яго клапаціцца, настолькі трэба памятаць, што чалавек пакліканы да вечнага жыцця. Задатак гэтага жыцця ў чалавека ўжо ёсць, бо ў яго несмяротная душа і ён надзелены Божым дарам, ласкаю. Той, хто “любіць жыццё сваё ў гэтым свеце”, гэта значыць насуперак сваёй прыродзе і чыніць яго абсалютнай вартасцю – загубіць яго. Жыве дзеля таго, што ёсць у свеце, не назапашвае сабе даброты ў небе, а ў хвіліну смерці нічога з сабой адсюль не возьме. Той жа, хто ў евангельскім сэнсе “ненавідзіць жыццё сваё на гэтым свеце”, гэта значыць размясціў сваё сэрца там, дзе ягоны скарб, а свой скарб паклаў у небе праз добрыя ўчынкі, веру і надзею на вечнае жыццё з услаўленым Езусам – той “захавае яго на жыццё вечнае”. Гэта шлях пшанічнага зерня, якое паміраючы прыносіць плён. Так складана часамі прыняць гэты шлях радыкальна але з прастатою. Сам Езус даў нам прыклад такога памірання, якое нясе жыццё.

У чым мой скарб, які найбольш цаню? Ці разумею, што жыццё найбольш поўна квітнее ў вечнасці? Ці з надзеяй чакаю на сустрэчу з Езусам?

Брат Анджэй Кейза OFMCap, Польшча

Мц 25, 1-13

Якія былі падрыхтаваныя, увайшлі з ім на вяселле

У той час:

Езус расказаў сваім вучням такую прыпавесць: Валадарства Нябеснае будзе падобнае да дзесяці паннаў, якія, узяўшы свае светачы, выйшлі насустрач жаніху. Пяць з іх было неразумных, а пяць — мудрых. Неразумныя, узяўшы свае светачы, не ўзялі з сабою алею. Мудрыя ж разам са светачамі сваімі ўзялі алей у пасудзіны свае. Калі жаніх спазняўся, то задрамалі ўсе і паснулі. 

Але сярод ночы ўзняўся крык: Вось жаніх, выходзьце яму насустрач. Тады ўсталі ўсе панны гэтыя і прывялі ў парадак светачы свае. Неразумныя ж сказалі мудрым: Дайце нам вашага алею, бо нашыя светачы гаснуць. А мудрыя адказалі: Каб хапіла і вам, і нам, пайдзіце лепш да тых, хто прадае, і купіце сабе. 

Калі ж пайшлі яны купляць, прыйшоў жаніх і тыя, якія былі падрыхтаваныя, увайшлі з ім на вяселле, і зачыніліся дзверы. Пасля прыходзяць і астатнія панны ды кажуць: Пане, пане, адчыні нам. Ён жа сказаў ім у адказ: Сапраўды кажу вам: не ведаю вас. 

Таму чувайце, бо не ведаеце ні дня, ні гадзіны.

catholic.by 

У Святым Пісанні часта ідзе гаворка пра мудрасць і дурноту. Мудрасць – гэта выбар Бога і пражыванне свайго жыцця, якое бярэ пад увагу Яго прысутнасць, лічыцца з Яго словам. Дурнота ж – гэта адварот ад Бога і будаванне дому свайго жыцця не на грунтоўным фундаменце Яго любові і закону, а на пяску іншых вартасцяў. Мудрасць – гэта распазнаванне часу, калі Бог наведвае і гатоўнасць на прыйсце Пана, бо Ён жа прыйдзе паўторна. Дурнота – гэта страта часу на іншыя справы, няўменне засяродзіцца на тым, што найважнейшае. Дурны чалавек – гэта той хто размінуўся з Богам. Таму прыпавесць пра паннаў са светачамі добра ілюструе такое разуменне мудрасці і дурноты.

Мудрыя панны, тыя, якія забяспечыліся алеем для светачаў, гатовыя на чуванне. Ведалі яны, што мэта іх чакання – гэта выйсці насустрач жаніху і ўвайсці на вяселле. Змаглі прыгатавацца на гэта і цярпліва чакалі пакуль прыйдзе жаніх. Неразумныя ж панны, а дакладней, дурныя, таксама ведалі да якой важнай справы павінны былі падрыхтавацца, але былі настолькі неразважлівыя, што занядбалі тое, што было іх абавязкам. З-за сваёй неразважлівасці і ляноты згубілі шанец увайсці на вяселле. Гэтую прыпавесць Пан Езус завяршае словамі: “Таму чувайце, бо не ведаеце ні дня, ні гадзіны”. Гэта сур’ёзная перасцярога, каб не занядбоўваць тое, што найбольш істотна ў нашым жыцці. Наша жыццё накіравана на тое, каб сустрэць Хрыста Збаўцу і каб прайшоўшы праз браму смерці, увайсці ў радасць нашага Пана. Таму варта пражыць так, каб не згубіць тое, што найважнейшае.

Ці ўсведамляю сабе канчатковую сустрэчу з Хрыстом як найважнейшую мэту майго жыцця? Ці не падвяргаю небяспецы гэтую мэту з-за ляноты, легкадумнасці або дурноты кепскіх жыццёвых выбараў? Ці прагну з любоўю ўвайсці ў радасць свайго Пана?

Брат Анджэй Кейза OFMCap, Польшча

ЕВАНГЕЛЛЕ

О, жанчына! Вялікая вера твая 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Езус скіраваўся ў землі Тыру і Сідону. I вось жанчына ханаанэйская, выйшаўшы з тых ваколіц, крычала Яму: Змілуйся нада мною, Пане, Сыне Давіда! Цяжка апантаная дачка мая! Але Ён не адказаў ёй ні слова.  I вучні Яго, падышоўшы, прасілі Яго: Адпусці яе, бо яна крычыць услед за намі. Ён жа сказаў у адказ: Я пасланы толькі да загінуўшых авечак з дому Ізраэля. Яна ж, падышоўшы, пакланілася Яму і сказала: Пане, памажы мне! Ён жа сказаў у адказ: Нядобра забраць хлеб ад дзяцей і кінуць шчанятам. Яна сказала: Так, Пане! Але і шчаняты ядуць крошкі, якія падаюць са стала гаспадароў іхніх. Тады Езус сказаў ёй у адказ: О, жанчына! Вялікая вера твая, няхай станецца табе, як жадаеш. I з гэтага моманту стала здаровай дачка яе.

Гэта слова Пана.

catholic.by

У апошнія дні чытаем у Евангеллі пра розныя вялікія дзеянні Пана Езуса: бачым цуд перамянення на гары Табор, цуд над стыхіяй, калі Езус ходзіць па вадзе і шматлікая аздараўленні, а сёння мы сведкі вызвалення з-пад улады злога духа. Жанчына з  народу Ізраэля, ханаанка з ваколіц Тыру і Сідону просіць аб вызваленні яе дачкі з-пад моцы злога духа. Пан Езус нагадвае ёй найперш, што Яго місія – ратаваць “загінуўшызх авечак з дому Ізраэля”. Пасля свайго ўваскрасення Хрыстос дасць вучням даручэнне, каб навучалі ўсе народы і былі Яго сведкамі аж да межаў зямлі. Зараз аднак, час дзеяння сярод сыноў Абранага Народу.

Дыялог паміж Езусам і жанчынай, якая просіць аб дапамозе можа здавацца для нас “няветлівым”, асабліва словы: “Нядобра забраць хлеб ад дзяцей і кінуць шчанятам”. Але гэта аднак штосьці паміж прымаўкай і загадкай: Пан Езус часта карыстаецца вобразнай мовай, якую добра разумелі ў тагачасным кантэксце. Зразумела гэта маці, якая прасіла аб дапамозе і адзначылася мудрасцю свайго адказу. Ханаанэйская жанчына дае нам прыклад моцнай веры, вытрывалай просьбы і рашучасці ў імкненні атрымаць ад Езуса дапамогу для свайго дзіцяці.

Ці вытрывалыя мае просьбы, якія накіроўваю да Бога? Ці спадарожнічае ім вера, якая адкрывае ўва мне дзверы для Бога, каб мог прыйсці і дзейнічаць? Ці шукаю дапамогі перш за ўсё ў Езуса, Які мае моц пераадолець ува мне ўсякае зло?

Брат Анджэй Кейза OFMCap, Польшча

ЕВАНГЕЛЛЕ

Загадай мне ісці да Цябе па вадзе 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

Калі натоўп быў накормлены, Езус адразу ж загадаў вучням сваім сесці ў човен і пераплысці на другі бок перад Ім, пакуль Ён адпусціць народ. Адпусціўшы народ, Ён падняўся на гару памаліцца ў самоце. Калі настаў вечар, заставаўся там адзін. 

Тым часам човен ужо адплыў шмат стадыяў ад берага. І кідалі яго хвалі, бо вецер быў супраціўны. У чацвёртую ж варту ночы Езус пайшоў да іх, ідучы па моры. А вучні, убачыўшы, як Ён ідзе па моры, спалохаліся і казалі: Гэта прывід. I ад страху закрычалі. Але Езус адразу загаварыў з імі і сказаў: Будзьце адважнымі, гэта Я, не бойцеся. 

Пётр сказаў Яму ў адказ: Пане, калі гэта Ты, загадай мне ісці да Цябе па вадзе. Ён жа сказаў: Ідзі. Выйшаўшы з чоўна, Пётр пачаў ісці па вадзе і падышоў да Езуса. Але, убачыўшы моцны вецер, спалохаўся і, пачаўшы тануць, закрычаў: Пане, ратуй мяне! Езус адразу ж працягнуў руку, схапіў яго і сказаў яму: Малаверны, чаму засумняваўся ты? Калі ўвайшлі яны ў човен, вецер сціх. А тыя, хто быў у чоўне, пакланіліся Яму і сказалі: Ты сапраўды Сын Божы!

Пераправіўшыся, яны прыбылі ў зямлю Генэзарэт. Калі ж людзі з гэтай ваколіцы пазналі Езуса, яны разнеслі вестку па ўсёй гэтай ваколіцы. І прыносілі да Яго ўсіх хворых, і прасілі Яго, каб хоць дакрануцца да краю вопраткі Ягонай. І ўсе, хто дакранаўся, былі аздароўлены. 

Гэта слова Пана.

catholic.by 

Сённяшні фрагмент Евангелля складаецца з чатырох сцэн. Першая паказвае Хрыста, які самотна моліцца на гары. Гэта не адзінае месца ў Евангеллі, дзе бачым Езуса, заглыбленага ў прысутнасць Айца. Ён размаўляе з Айцом толькі для Яго вядомым і характэрным спосабам. Штосьці з такой малітвы адкрывае Езусава малітва ў гетсэманскім садзе, падчас якой Ён усклікае да Бога “Абба – Ойча” і выражае згоду з Яго воляй. Другі вобраз сённяшняга Евангелля паказвае Езуса, які ідзе па возеры і выпрабаванне Пятра. Езус паказвае Сябе як Валадара прыроды. Тое, што магчыма для Яго, немагчыма для чалавека. Пераканаўся ў гэтым Пётр, перш ідучы ў захапленні па вадзе, але ў рэшце рэшт баючыся і тонучы. Трэцяя сцэна адбываецца ў чаўне, калі Пётр разам з Езусам селі ў яго. Тыя, што там былі, упалі перад Ім і вызналі веру: “Ты сапраўды Сын Божы”. Гэта адарацыя і пашана Пану, ў якога ёсць моц, каб усё Сабе падпарадкаваць. Варта заўважыць, што падобнае вызнанне зробяць і жаўнеры, перапалоханыя знакамі, якія спадарожнічалі смерці Пана Езуса (Мц 27, 54). І ўрэшце чацвёртая сцэна, калі Езус прыйшоў з вучнямі ў зямлю Генезарэт. Людзі, распазнаўшы Яго, прыносяць сваіх хворых, каб маглі дакрануцца прынамсі да краю Яго вопраткі і аздаравіцца. Усё сённяшняе Евангелле засяроджана на моцы Езуса, Які з’яднаны з воляй Айца магутна дзейнічае ў свеце.

Ці прымаю з вераю прысутнасць моцы Езуса ў маім жыцці? Ці дазваляю Яму праз веру дзейнічаць у маім сэрцы?

Брат Анджэй Кейза OFMCap, Польшча

ЕВАНГЕЛЛЕ Ў ГОД В

Гэта Сын Мой умілаваны 

+ Чытанне cвятога Евангелля паводле Марка.

У той час:

Езус узяў Пятра, Якуба і Яна і павёў на высокую гару асобна іх адных. І перамяніўся перад імі. Адзенне Ягонае сталася бліскучым і вельмі белым, як ніводзін валюшнік на зямлі не можа выбеліць. І аб’явіўся ім Ілля з Майсеем і гутарылі з Езусам. 

І на гэта Пётр сказаў Езусу: Раббі, добра нам тут быць, таму зробім тры шатры: адзін Табе, адзін Майсею і адзін Іллі. Бо не ведаў, што сказаць, таму што яны спалохаліся. І з’явілася воблака, якое закрыла іх, і з воблака пачуўся голас: Гэта Сын Мой умілаваны, Яго слухайце. 

І адразу, калі яны агледзеліся навокал, ужо нікога не ўбачылі, апроч аднаго Езуса. Калі сыходзілі яны з гары, загадаў ім нікому не казаць, што яны бачылі, пакуль Сын Чалавечы не ўваскрэсне з мёртвых. І захавалі наказ, разважаючы між сабою, што значыць «уваскрэснуць».

Гэта слова Пана.

catholic.by 

Вучні Езуса, ходзячы за Ім, прымалі Яго вучэнне пра Божае Валадарства. Разумелі яны, што вучэнне гэтае з’яўляецца чымсьці новым, а слова Ягонае часта пацвярджаецца знакамі і цудамі, якія зведалі на сабе шматлікія хворыя і прыгнечаныя злымі духамі. Вучні глядзелі на свайго Настаўніка з захапленнем, але не досыць разумелі Яго асобу, з чаго і вынікае іх пытанне “Хто ж Ён такі?” (Мк 4, 41).

Сведкамі перамянення на гары былі трое з Ягоных вучняў: Пётр, Якуб і Ян. Убачылі яны іншае аблічча Езуса: незямное, дагэтуль невядомае, а Яго адзенне сталася бліскучым і вельмі белым. Убачылі таксама Майсея і Іллю, пачулі з воблака выразны голас Айца: “Гэта Сын Мой умілаваны, Яго слухайце”. Уся гэтая падзея выражае боскую натуру Езуса. Езус з’яўляецца Сынам Спрадвечнага Айца, сведчаць пра Яго Закон у асобе Майсея і прарокі ў асобе Іллі. Езус, прадказаны і абяцаны Месія, Які ўжо распачаў сваю справу на зямлі, каб давесці да завяршэння абяцанне збавіць усіх людзей. Апошнім акордам гэтай справы будзе Ягоная Пасха, гэта значыць збаўчая смерць і хвалебнае ўваскрасенне.

На нашым шляху за Езусам зазнаем часамі стомленасць штодзённасцю. Бывае, што знеахвочваемся цвёрдымі патрабаваннямі веры, адчуваем цяжар дрогі пад гару. Засяроджаныя на гэтых цяжкасцях, не заўважаем цуд перамянення, які становіцца і нашым удзелам, калі блізка сустракаемся з нашым Панам у Эўхарыстыі. Вопыт сустрэчы з Хрыстом услаўленым, калі прымаецца так, як у Апосталаў, дазваляе лягчэй зносіць крыжы і пакуты нашага жыцця.

Ці з вераю слухаю Езуса? Ці бачу ў Ім упадабанага Айцом Нябесным Сына? Ці ў прыняцці Ягонага Цела ў Святой Камуніі зазнаю Яго славу? Ці перамяняе гэта маё жыццё?

Брат Анджэй Кейза OFMCap, Польшча

ЕВАНГЕЛЛЕ

Хто да Мяне прыходзіць, не будзе галодны, і хто верыць у Мяне, ніколі не будзе прагнуць

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Калі людзі ўбачылі, што тут няма ні Езуса, ні Ягоных вучняў, селі ў чаўны і прыплылі ў Кафарнаум, шукаючы Езуса. Калі ж знайшлі Яго на другім беразе мора, сказалі Яму: Раббі, калі Ты прыбыў сюды?

Езус адказаў ім: Сапраўды, сапраўды кажу вам: шукаеце Мяне не таму, што бачылі цуды, а таму, што з’елі хлеб і насыціліся. Клапаціцеся не пра ежу, якая гіне, але пра ежу, што застаецца на жыццё вечнае, якую дасць вам Сын Чалавечы, бо Яго пазначыў Бог Айцец. 

А яны сказалі Яму: Што нам рабіць, каб выконваць справы Божыя?

Езус адказаў ім: У тым справа Божая, каб вы верылі ў таго, каго Ён паслаў.

Народ сказаў Езусу: Які ж Ты зробіш цуд, каб мы ўбачылі і паверылі Табе? Што ўчыніш? Айцы нашыя елі манну ў пустыні, як напісана: Хлеб з неба даў ім есці.

Езус адказаў ім: Сапраўды, сапраўды кажу вам: не Майсей даў вам хлеб з неба, але Айцец Мой дае вам сапраўдны хлеб з неба. Бо хлеб Божы ёсць той, які сыходзіць з неба і дае жыццё свету.

Тады сказалі Яму: Пане, давай нам заўсёды такі хлеб.

Езус адказаў ім: Я ёсць хлеб жыцця; хто да Мяне прыходзіць, не будзе галодны, і хто верыць у Мяне, ніколі не будзе прагнуць.

Гэта слова Пана.

catholic.by 

Чытаючы Евангелле паводле св. Яна варта заўсёды памятаць, што яго змест неверагодна скандэнсаваны. Не вядзе ён простую апавядальную лінію, а ўкладае свой пасыл пра таямніцу Хрыста такім чынам, што гэта выводзіць нас далей, адсланяе штосьці глыбешае, паказвае ў Хрысце тое, што ў Ім боскае. Падобным стылем Ян гаворыць і пра шлях вучняў Езуса, пра нашае пакліканне і місію.

У цэнтры сённяшняй літургіі слова знаходзіцца Езус, які дае свету жыццё: сапраўдны Хлеб, які сыходзіць з неба і заспакойвае не цялесны голад, а голад душы. Гэта голад сэрца, якое хоча жыць жыццём, якое не заканчваецца тут, на зямлі, а трывае вечна. На пачатку шостага раздзелу апісваецца цудоўнае размнажэнне хлеба і рыбы, якімі Пан Езус накарміў натоўп сваіх слухачоў. Цяпер жа, калі людзі заўважылі, наколькі вялікі цуд Ён здзейсніў, шукаюць Яго, бо сутыкнуліся з чымсьці неверагодным. Вельмі цікавы дыялог адбываецца паміж Панам Езусам і людзьмі з натоўпу.

• Шукаеце мяне не таму, што бачылі цуды, а таму, што з’елі хлеб і насыціліся. Клапаціцеся не пра ежу, якая гіне, але пра ежу, што застаецца на жыццё вечнае, якую дасць вам Сын Чалавечы.
• Што ж нам рабіць, каб выконваць справы Божыя?
• У тым справа Божая, каб вы верылі ў таго, каго Ён паслаў. Айцец Мой дае вам сапраўдны хлеб з неба. Бо хлеб Божы ёсць той, які сыходзіць з неба і дае жыццё свету. Я ЁСЦЬ ХЛЕБ ЖЫЦЦЯ; хто да Мяне прыходзіць, не будзе галодны, і хто верыць у Мяне, ніколі не будзе прагнуць.

Чалавек, які шчырым сэрцам шукае чагосьці больш, чым тое, што звычайнае і штодзённае, нават калі робіць гэта няўмела, у Езусе знойдзе адказ на сваё прагненне жыцця вечнага. У нас ёсць да Яго доступ у веры і праз сакрамэнт, асабліва сакрамэнт Эўхарыстыі. Гэта ў Эўхарыстыччным Хлебе, Хрыстовым жывым і сапраўдным Целе пакінутым для нас на алтары насычаем голад душы. Калісьці, у вечнасці, гэты нябесны Задатак, які прымаем зараз, дасць нам паўнату жыцця навекі.

Пра што ў сваім жыцці найбольш клапачуся? Ці шукаю таго, што вядзе да жыцця вечнага? Як веру ў Хрыста, якога Нябесны Айцец паслаў ў свет дзеля майго збаўлення? Ці рэгулярна прымаю ў сваё сэрца Езуса – ХЛЕБ ЖЫЦЦЯ, які ўжо тут, на зямлі з’яўляецца пачаткам жыцця вечнага?

Брат Анджэй Кейза OFMCap, Польшча

ЕВАНГЕЛЛЕ

Ірад паслаў адсячы галаву Яну

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Тэтрарх Ірад пачуў пагалоску пра Езуса і сказаў слугам сваім: Гэта Ян Хрысціцель. Ён уваскрос з мёртвых, і пагэтаму цуды здзяйсняюцца ім.

Ірад жа схапіў Яна, зняволіў яго і кінуў у вязніцу з-за Ірадыяды, жонкі ягонага брата Філіпа. Бо Ян казаў яму: Не дазволена табе мець яе. І хацеў забіць яго, але баяўся народа, які лічыў яго прарокам.

Калі былі народзіны Ірада, дачка Ірадыяды танцавала перад сабранымі і спадабалася Іраду. Таму ён клятваю паабяцаў даць ёй усё, чаго толькі папросіць. І яна, падвучаная сваёю маці, сказала: Дай мне галаву Яна Хрысціцеля на місе. Кароль засмуціўся, але дзеля клятвы і тых, хто быў з ім за сталом, загадаў даць. І паслаў у вязніцу адсячы галаву Яну. І прынеслі галаву яго на місе, і далі дзяўчыне, а яна занесла сваёй маці.

Тады ягоныя вучні прыйшлі, забралі цела і пахавалі яго. Потым пайшлі расказаць Езусу.  

Гэта слова Пана.

catholic.by

Ірад, відаць сапраўды перажываў з-за забойства Яна Хрысціцеля. Магчыма, твар забітага пераследаваў яго да такой ступені, што Ян мроіўся яму нават ў Езусе, пра якога нядаўна як раз пачуў ад іншых. Далей Евангеліст Мацвей распавядае як дайшло да гэтых мучэнняў. Ірад паддаўся акалічнасцям і паступіў насуперак уласнаму сумленню. З аднаго боку Ян быў нязручны яму самому, бо набіраў папулярнасць сярод людзей. А гэта пагражала стратай улады. З іншага боку Ян Хрысціцель моцна раздражняў Ірадыяду, якая баялася страціць свайго новага мужа. Такім чынам у Ірад перасёк у сваім сэрцы чарговы рубеж, які вядзе да духоўнай згубы.

На гэтым фоне прыходзіць Хрыстос, у якім спаўняецца прароцтва: “Пан намасціў мяне, каб перавязваць раны зламаных сэрцаў” (пар. Іс 61, 1). Ірад, нажаль не выкарыстаў міласэрнасці Хрыста, хоць і мог яшчэ навярнуцца і быць аздароўленым са свайго граху. Але для нас, якія таксама часамі ламаем уласнае сумленне пад націскам акалічнасцяў, гэта Добрая Навіна – Хрыстос лечыць сумленні яшчэ мацней чым Ян Хрысціцель.

Ці не ігнарую я сігналы свайго сумлення перад або пасля граху? Калі такое здараецца, то наколькі часта? Як рэагую на папрокі сумлення пасля граху, роспаччу ці пакаянем? Ці заклікаю на дапамогу Божую Міласэрнасць?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Ці не сын Ён цесляра? Адкуль жа ў Яго ўсё гэта? 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Езус прыйшоў на сваю бацькаўшчыну і вучыў іх у сінагозе іхняй, так што яны здзіўляліся і казалі: Адкуль у Яго гэтая мудрасць і моц? Ці не сын Ён цесляра, ці не Ягоную Маці завуць Марыя, а братоў Ягоных Якуб і Юзаф, Сымон і Юда? І сёстры Яго ці не ўсе сярод нас? Адкуль жа ў Яго ўсё гэта? І сумняваліся ў Ім. 

А Езус сказаў ім: Не бывае прарока без пашаны, хіба толькі на бацькаўшчыне сваёй і ў доме сваім. І не ўчыніў там шмат цудаў з-за нявер’я іхняга. 

Гэта слова Пана.

catholic.by

Хрысціянства ў старажытнасці сутыкнулася з ерассю гнастыцызму, якая між іншым сцвярджала, што Езус з’яўляецца сапраўдным Богам, аднак чалавечнасць Ягоная ілюзорная. Маўляў, немагчыма спалучыць ў адной асобе Божае з чалавечым. Таксама і жыхары Назарэту як ніхто іншы ведалі, што Езус сапраўдны чалавек, які рос у канкрэтнай чалавечай сям’і. Для іх жа было відавочна, што быць чалавекам – азначае быць крохкім і смяротным. З іншага боку вядома было і тое, што гэты крохкі чалавек здзяйсняе Божыя справы. Паколькі меркавалася, што спалучыць адно з другім немагчыма, т9о назарэцяне так і не здолелі спасцігнуць, што маюць дачыненне з Богам.

Для сучаснага чалавека таксама застаецца цяжкасцю той факт, што Бог можа аб’явіцца ў чалавечай крохкасці, што Бог не пагарджае чалавечым убоствам і менавіта ў гэтае месца прыходзіць, каб яго ўзбагаціць. Езус з любові да людзей стаў сапраўдным чалавекам, і з Любові да людзей застаецца сапраўдным Богам.

Ці не бунтуюся я на тыя эпізоды майго жыцця, дзе Бог аб’яўляецца нібыта слабы і бездапаможны як чалавек? Ці прымаю я чалавечнасць Божага Сына? Ці веру я, што Бог не губляе сваёй усемагутнасці нават апынуўшыся разам са мной на дне майго чалавечага ўбоства?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

ЕВАНГЕЛЛЕ

Добрае сабралі ў посуд, а благое выкінулі вон

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Езус сказаў народу: Валадарства Нябеснае падобнае таксама да нерата, закінутага ў мора, што збірае рыбу ўсялякага кшталту. Калі ён напоўніўся, яго выцягнулі на бераг і, сеўшы, добрае сабралі ў посуд, а благое выкінулі вон. 

Так будзе пры сканчэнні свету: выйдуць Анёлы, і аддзеляць ад праведнікаў благіх, і кінуць іх у вогненную печ. Там будзе плач і скрыгатанне зубоў. 

Езус спытаўся ў іх: Ці зразумелі вы ўсё гэта? Яны адказалі Яму: Так. Ён жа сказаў ім: Вось чаму ўсялякі кніжнік, навучаны пра Валадарства Нябеснае, падобны да гаспадара, які выносіць са скарбніцы сваёй новае і старое.

Закончыўшы гэтыя прыпавесці, Езус пайшоў адтуль.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Езус утварае свой Касцёл з вельмі розных людзей. Так было на пачатку, і так застаецца дагэтуль. Тут ёсць юдэй і грэк, свабодны і раб, грэшнік і праведнік. Але час ад часу прыходзіць спакуса, каб людзей якіхсьці катэгорый выключаць з супольнасці, бо адзін праблемны, іншы дражніць або задае нязручныя пытанні. Але ж Касцёл перастае быць Касцёлам, калі прыналежыць да яго могуць толькі людзі акрэсленых катэгорый. Хрыстос нікога не хоча выключаць, таму сваё Валадарства параўноўвае да рыбацкай сеткі, якая з марскіх глыбіняў выцягвае рыбу ўсякага кшталту. Так і Касцёл у гэтым свеце – нікога не павінен выключаць такім чынам, што напрыклад людзі з пэўнымі палітычнымі поглядамі, нацыянальнасцю, сексуальнай арыентацыяй ці родам заняткаў не прымаюцца. З прорвы няволі граху Бог хоча выцягнуць кожнае сваё дзіця, не залежна ад яго цяперашняга становішча.

Іншае пытанне, наколькі мы для сябе і для іншых здолеем выкарыстаць гэтую адкрытасць Бога і Касцёла, як будзем супрацоўнічаць з Божай любоўю? Цяпер яшчэ рана ацэньваць, хто на самой справе акажацца праведнікам, а хто благім. Гэта напрыканцы свету стане ўсё адназначна зразумела і застануцца толькі праведнікі.

Ці не паддаюся я спакусе выключэння кагосці з братоў з Касцёла? Ці не асуджаю каго-небудзь заўчасна? Ці ёсць ў маім сэрцы прагненне збаўлення для любога грэшніка?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.