12 кастрычніка, пятніца

ЕВАНГЕЛЛЕ

Калі Я пальцам Божым выганяю злых духаў, то прыйшло да вас Божае Валадарства

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

У той час:

Калі Езус выганяў злых духаў, казалі некаторыя з натоўпу: Ён выганяе дэманаў сілаю Бэльзэбула, князя дэманаў. А іншыя, выпрабоўваючы, патрабавалі ад яго знаку з неба.

Але Ён, ведаючы іх думкі, сказаў ім: Усялякае валадарства, якое падзялілася ў самім сабе, спусташаецца, і дом падае на дом. Калі ж і сатана раздзяліўся ў сабе, як устаіць валадарства ягонае? Вы ж кажаце, што Я сілаю Бэльзэбула выганяю злых духаў. А калі Я сілаю Бэльзэбула выганяю злых духаў, то сыны вашыя сілаю каго выганяюць іх? Таму яны будуць вашымі суддзямі. Калі Я пальцам Божым выганяю злых духаў, то прыйшло да вас Божае Валадарства. Калі ўзброены асілак пільнуе свой двор, у бяспецы маёнтак ягоны. Калі ж мацнейшы за яго нападзе і пераможа яго, то возьме ўсю зброю яго, на якую спадзяваўся, і раздасць здабычу сваю. Хто не са Мною, той супраць Мяне, і хто не збірае са Мною, той раскідвае.

Калі нячысты дух выйдзе з чалавека, то ходзіць па бязводных мясцінах, каб знайсці адпачынак, і, не знаходзячы, кажа: Вярнуся да свайго дому, адкуль выйшаў. І, прыйшоўшы, знаходзіць яго вымеценым і прыбраным. Тады ідзе і бярэ з сабою яшчэ сем духаў, больш злых за яго, і, увайшоўшы, жывуць там. І апошні стан гэтага чалавека становіцца горшым за папярэдні.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Некаторыя хрысціяне габрэйскага паходжання былі ў старажытнасці перакананыя, што абразанне неабходна, каб удзельнічаць у спадчыне Абрагама, гэта значыць, быць удзельнікамі Запавету, заключанага з Майсеем, без якога, у сваю чаргу, немагчыма належыць да Хрыста.

Перш за ўсё, св. Павел тлумачыць, што мы становімся сынамі Абрагама дзякуючы веры. Абрагам быў пастаўлены ля вытокаў веры, менавіта таму, што паверыў абяцанню пра будучых нашчадкаў. Такім чынам, і мы становімся сынамі Абрагама не па паходжанню цела (Мц 3,9; Ян 8,39), а дзякуючы веры. Вера Абрагама і яго сыноў у веры – гэта падстава Божага благаславення, якім Пан надзяліў яго і ўсе народы: “У табе благаслаўлёныя будуць усе народы” (Быц 12,3).

У першым чытанні св. Павел выкрывае фарысейскі менталітэт, які выкананне актаў, прадпісаных Законам, чыніць неабходнай ўмовай для апраўдання чалавека перад Богам, тым самым адкідваючы Божую міласэрнасць, якую абвяшчалі прарокі, а ў канцы – і  сам Хрыстус. Апостал кажа: “Усе, хто спадзяецца на ўчынкі паводле Закону, знаходзяцца пад праклёнам”, бо ніхто не ў стане выканаць ўсіх прадпісанняў без памылкі і занядбання (Лк 11, 45-47) і такім чынам атрымаць справядлівасць па Закону. Вызваленне з гэтага праклёну дае нам Хрыстус, які стаўся “праклёнам за нас”, беручы на сябе нашыя грахі, каб апраўдаць нас перад Айцом і даць нам дар Духа Святога, які робіць чалавека здольным да жыцця ў любові. А любоў з’яўляецца заканчэннем Закону (Рым 10,4).

Чым з’яўляецца для мяне вера: аднаразовымі актамі ці крыніцай штодзённай радасці і сілай для пераадолення расчараванняў?

Брат Аляксандр Астраушка OFMCap, Беларусь