1 красавіка. Уваскрасенне Пана

ЕВАНГЕЛЛЕ

Трэба было Яму ўваскрэснуць з мёртвых 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У першы дзень тыдня Марыя Магдалена прыйшла да магілы раніцай, калі было яшчэ цёмна, і ўбачыла, што камень адсунуты ад магілы. І пабегла, і прыбыла да Сымона Пятра і да другога вучня, якога любіў Езус, і сказала ім: Забралі Пана з магілы, і не ведаем, дзе паклалі Яго. 

Тады выйшаў Пётр і другі вучань, і пайшлі да магілы. Пабеглі абодва разам. І другі вучань пабег наперадзе хутчэй за Пятра і прыбыў да магілы першы. Заглянуўшы, убачыў, што ляжаць палотны, аднак не ўвайшоў. Тады прыйшоў за ім Сымон Пётр і ўвайшоў у магілу, і ўбачыў палотны, якія там ляжалі, і хусту, якая была на галаве Ягонай, не з палотнамі яна ляжала, а асобна, скручаная на іншым месцы. Тады ўвайшоў і той другі вучань, што прыбег першы да магілы, і ўбачыў, і паверыў. Бо яны яшчэ не ведалі Пісання, што трэба было Яму ўваскрэснуць з мёртвых.

Гэта слова Пана.

Барацьба паміж смерцю і жыццём няспынна адбываецца ў кожным з нас. Мы часта не ўсведамляем сабе, што дзесьці паміж радасцю і смуткам, апатыяй і энтузіязмам, пачуццём сэнсу і бессэнсоўнасцю знаходзіцца нашае асабістае стаўленне да жыцця, а выбар можа пайсці толькі ў двух напрамках: за, або супраць жыцця.

Гэтую барацьбу паміж жыццём і смерцю мы бачым у сённяшнім Евангеллі. Калі толькі заглыбімся ў сімволіку гэтага тэксту, то адкрыем ужо на самым пачатку, што барацьба ночы з зараніцай у гэты першы дзень тыдня з’яўляецца знакам барацьбы смерці з жыццём у кожнай з дзеючых асоб гэтага Евангелля.

Марыя Магдалена амаль цалкам пранізана смерцю. Жыве, але, напэўна, хацела б лепш не жыць, бо памёр Езус – Любоў яе жыцця. Аднак ёсць у ёй кволая надзея, што яна сустрэне Езуса, што ўбачыць Яго, што яшчэ магчымае жыццё побач з Ім. Пётр таксама амаль увесь пагружаны ў смерць. Праз яе заслону не можа прабіцца ніводнае святло, бо нават калі ён убачыў пустую грабніцу, то застаўся сляпы прад перамогай Жыцця над смерцю. Праменьчыкам надзеі на новае жыццё з’яўляецца здзіўленне, якое ў ім засталося і пытанні, якія ў ім нараджаліся. Толькі Ян, любімы вучань Езуса, не думае выключна пра смерць. Толькі ў яго адкрытыя вочы, розум і сэрца, каб убачыць і паверыць, што Езус жыве. Для Марыі Магдалены і Пятра толькі сустрэча з жывым Езусам стала момантам поўнага вяртання да іх веры ў жыццё і вяртання сэнсу жыцця.

Сярод няўпэўненасцяў нашага штодзённага жыцця ёсць для нас запрашэнне ўбачыць і паверыць, як любімы вучань. Ян глядзеў на палотны, якія ляжалі ў пустой грабніцы Езуса, так, як мы глядзім на эўхарыстычны Хлеб. Ён убачыў і паверыў. А мы ці верым?

Якое ў мяне стаўленне да жыцця? Ці добра, што я жыву? Ці ўмею берагчы сваё жыццё ад сораму, пачуцця віны або паражэння?

Брат Міхал Дэя OFMCap, Польшча.