25 сакавіка. Пальмовая нядзеля

ЕВАНГЕЛЛЕ Ў ГОД В

Мука Пана нашага Езуса Хрыста.

Ев. З самай раніцы першасвятары са старэйшынамі і кніжнікамі і ўся Высокая рада зрабілі нараду і, звязаўшы Езуса, павялі і аддалі Пілату. Пілат спытаўся ў Яго: І. Ты Кароль Юдэйскі? Ев. Ён жа сказаў яму ў адказ: І. Ты кажаш. Ев. І абвінавачвалі Яго першасвятары ў многім. Пілат жа зноў спытаўся ў Яго: І. Ты нічога не адказваеш? Паглядзі, колькі сведчыць супраць Цябе. Ев. Езус жа нічога больш не адказваў, таму дзівіўся Пілат. 

Езуса асуджаюць на смерць

На кожнае свята ён адпускаў ім аднаго вязня, якога прасілі. Быў жа нейкі Барабба, зняволены са сваімі саўдзельнікамі, якія падчас бунту ўчынілі забойства. І, падышоўшы, натоўп пачаў прасіць таго, што ён заўсёды рабіў ім. Пілат жа сказаў ім у адказ: І. Хочаце, адпушчу вам Караля Юдэйскага? Ев. Бо ведаў, што першасвятары выдалі Яго ад зайздрасці. Але першасвятары падбухторылі народ, каб адпусціў ім лепш Бараббу. Пілат, адказваючы, зноў сказаў ім: І.Што хочаце, каб я зрабіў з тым, каго вы называеце Каралём Юдэйскім? Ев. Яны зноў закрычалі: Л. Укрыжуй Яго! Ев. Пілат сказаў ім: І. Што дрэннага зрабіў Ён? Ев. Але яны яшчэ мацней закрычалі: Л. Укрыжуй Яго! Ев. Тады Пілат, хочучы дагадзіць людзям, адпусціў ім Бараббу, а Езуса пасля бічавання аддаў на ўкрыжаванне. 

Жаўнеры насміхаюцца з Езуса

Жаўнеры адвялі Яго ў сярэдзіну дзядзінца, гэта значыць, у прэторыю, і сабралі цэлую кагорту. І апранулі Яго ў пурпур, і, сплёўшы цярновы вянок, усклалі на Яго. І пачалі вітаць Яго: Л.Вітай, Кароль Юдэйскі! І білі яго па галаве трысцінай, і плявалі на Яго, і, згінаючы калені, кланяліся Яму. А калі насмяяліся з Яго, знялі пурпур і апранулі ў Ягонае адзенне, і павялі, каб укрыжаваць. 

Укрыжаванне Езуса 

І прымусілі нейкага прахожага Сымона кірынейца, бацьку Аляксандра і Руфа, які ішоў з поля, несці Ягоны крыж. І прывялі Яго на месца званае Галгота, што азначае: Месца чэрапа. І давалі Яму піць віно са смірнаю, але Ён не ўзяў.  І тыя, хто ўкрыжаваў Яго, дзялілі вопратку Ягоную, кідаючы жэрабя, каму што ўзяць. 
Была ж трэцяя гадзіна, калі ўкрыжавалі Яго. І быў надпіс з віной Ягонай: Кароль Юдэйскі. Разам з Ім укрыжавалі двух злачынцаў, аднаго з правага, другога з левага боку ад Яго. І збылося Пісанне, якое гаворыць: і да злачынцаў залічаны. Тыя, хто праходзіў міма, зневажалі Яго, ківаючы галовамі сваімі і кажучы: Л. Гэй! Ты, што руйнуеш святыню і за тры дні будуеш, уратуй сябе самога, сышоўшы з крыжа. Ев. Падобна і першасвятары з кніжнікамі, насміхаючыся, казалі адзін аднаму: Л. Іншых ратаваў, а сябе не можа ўратаваць! Хрыстус, Кароль Ізраэля, няхай сыдзе цяпер з крыжа, каб мы ўбачылі і паверылі. Ев. І тыя, хто быў укрыжаваны разам з Ім, зневажалі Яго. 

Смерць Езуса 

Калі надышла шостая гадзіна, цемра ахапіла ўсю зямлю аж да дзявятай гадзіны. Каля дзявятай гадзіны ўсклікнуў Езус моцным голасам: Е. Элі, Элі! лема сабахтані! Ев. Што азначае: Божа Мой, Божа Мой, чаму Ты Мяне пакінуў? Некаторыя з тых, хто стаяў там, чуючы гэта, казалі: Л. Ён кліча Іллю. Ев. А адзін пабег, намачыў губку воцатам і, насадзіўшы на трысціну, паіў Яго, кажучы: Л.Чакайце, паглядзім, ці прыйдзе Ілля зняць Яго. Ев. Езус жа, ускрыкнуўшы моцна, сканаў. 

Усе становяцца на калені і некаторы час захоўваюць маўчанне

І заслона ў святыні разарвалася надвое зверху аж данізу. Сотнік, які стаяў насупраць Яго, сказаў, убачыўшы як Ён канаў: І. Сапраўды Чалавек гэты быў Сынам Божым.

Гэта слова Пана.

Catholic.by

Гэта не быў звычайны дзень, калі Пан Езус заязджаў у Ерузалем. Апосталы не памяталі прароцтваў свайго Настаўніка. Яны радаваліся, бо не разлічвалі, што будзе настолькі гарачае прывітанне, галоўным чынам з боку дзяцей і маладых людзей. «Гасанна на вышынях», — разносілася па ўсёй ваколіцы. А Ён, Божы Сын, заязджаў у горад на пазычаным асляняці. Урачыста развейваліся аліўныя галінкі і чуліся напоўненыя прарочым духам воклікі: «Благаслаўлёны той, хто прыходзіць у імя Пана!» Вучням здавалася, што ўсё гэта з’яўляецца нейкім пачаткам трыумфу. Напэўна, многія маглі падумаць: «Добра, што мы зрабілі стаўку на Езуса». Толькі Пан Езус ведаў праўду. Вядома, ва ўсім гэтым быў і пачатак перамогі, але яна толькі пазней дасць пра сябе ведаць. Найперш трэба будзе аддацца страшэнным пакутам. Яны праявяцца ў арышце Езуса, у жорсткім абыходжанні з Ім, у пародыі судовага працэсу, у бічаванні і ўкаранаванні цернем. А таксама ў тых жахлівых знявагах, якія будуць на працягу ўсяго Крыжовага шляху ажно да смерці.

Такім чынам, амаль дваццаць стагоддзяў людзі перажываюць з аднаго боку энтузіязм Пальмовай нядзелі, а з другога — дні Хрыстовых пакутаў. Ці магчыма для нас спалучыць адно з другім? Ці намагаемся мы так разумець Пальмовую нядзелю, каб яна была для нас уводзінамі ў Пасхальны Трыдуум? Ці ў стане мы знайсці маральны пераход ад гэтай усё ж павярхоўнай радасці да сапраўднай жорсткасці і жахлівых пакутаў?! А як на гэта рэагуе сумленне? З паслання Пальмовай нядзелі выплывае для нас перасцярога. Мы не можам спыняцца толькі на павярхоўным энтузіязме. Трэба намагацца так зблізіцца з Езусам, каб удзельнічаць у Ягоных пакутах. Гэта ўсё дзеля таго, каб не было абясцэньвання Ягонай Ахвяры і Ягонай Перамогі. Дзеля гэтага нам неабходна чыстае сумленне і сакрамэнт пакаяння. Магчыма, гэта дзіўна, але найбліжэй да адкрыцця гэтай праўды пра Езуса была Марыя Магдалена. Што, зрэшты, Ён сам падкрэсліў у Бэтаніі, прадказваючы, што менавіта яна, ранейшая грэшніца, знойдзе сваё месца ў Евангеллі. Якая гэта важная для нас навіна! Памятайма пра яе ўсё жыццё!

Біскуп Антоні Пацыфік Дыдыч OFMCap, Польшча.