15 студзеня, панядзелак

Каб глыбей адчуць нейкую страту, людзі здаўна пазбаўлялі сябе розных радасцяў. Рабілі гэта, напрыклад, у жалобе па памерлым, у якасці пакуты за грахі, ці для лепшай падрыхтоўкі да нейкай важнай справы. Рэлігійны ж пост быў скіраваны на тое, каб нават целам адчуць цяжар страты стасункаў з Богам. Чалавек адмаўляўся ад ежы, забаваў ці сексуальных адносінаў, каб ніякія радасці нават не спрабавалі наталіць голад па Богу.
Вучні Езуса слухаюць Яго ў вандроўках і прыглядаюцца да Ягоных адносінаў з Айцом і з людзьмі. Для іх гэта непаўторны прывілей. Яны такім чынам маюць самы непасрэдны доступ да Бога. Прысутнасць Езуса, Сына Божага, з’яўляецца іх найбольшаю радасцю. Тут няма сэнсу пасціць, бо іншыя радасці нават не могуць параўнацца з найвышэйшай радасцю: “Мы знайшлі Месію!”
Калі хтосьці па нейкіх прычынах не бачыць Бога ў сваім жыцці, то пост як адмова ад усяго таго, што можа засланіць сабой Яго, безумоўна, патрэбны.
Ці не спрабую я заглушыць цялеснымі ці эмацыянальнымі «ласункамі» тугу па Богу і вечных каштоўнасцях?
Ці клапачуся я пра святочны настрой духа, ідучы на сустрэчу з Хрыстом ў Эўхарыстыі?

Бр. Андрэй Квяцінскі OFMCap, Беларусь