13 студзеня, субота

Якія ж кароткія простыя словы: “Ідзі за Мною”, а якая рашучая рэакцыя. Божы дар і імгненнае прыняцце з боку чалавека. Ці ж не было тут ранейшай падрыхтоўкі, чакання, суму па тым, што Божае? Чарговае цудоўнае аздараўленне – Езус вызваляе духа чалавека, прыгнечанага матэрыяй. Левій выражае Езусу сваю ўдзячнасць такім простым людскім спосабам: робіць для Езуса гасціну. Але ёсць там таксама калегі Левія. Езус прагнуў не іх тлустых страваў ці дарагога віна, а іх несмяротных, пакалечаных душаў. Падобным чынам, як не патрэбна Яму была вада самаранкі ці ежа, якую тады прынеслі вучні. Патрэбныя Яму перш за ўсё душы загубленай самаранкі і яе землякоў. Як і не патрэбна Яму было віно ў Кане Галілейскай (Ян 4, 1-42), якое Ён  сам учыніў з вады, як і не патрэбны быў той хлеб на пустыні, які Ён мог атрымаць з камянёў (Мц 4,3).

Пане Езу, я не адважваюся залічваць сябе да праведнікаў, залічваю сябе хутчэй да грэшнікаў: “Няма ніводнага праведніка, бо ўсе зграшылі…” (Рым 3,10). Таму Ты патрэбны мне як Лекар. Залічваючы сябе да грэшнікаў, я непахісна перакананы, што Ты будзеш са мною. Займаючы месца за эўхарыстычным сталом, агледзь мае раны і аздараві іх.

Ля якой “мытні” я часта праседжваю сваё жыццё?

Ці заклік “ідзі за Мной” не заглушаецца дакорамі сумлення, расчараваннямі, няўдачамі?

Да каго я адчуваю сябе найбольш падобным: да мытнікаў, фарысеяў ці Левія?

Бр. Тадэвуш Кавальскі OFMCap, Беларусь